Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word vanius could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

vānĭdĭcus, a, um, adj. [vanus-dico], vain-speaking; false-speaking; subst., a liar (ante- and post-class. and rare): cum probis potius quam cum improbis vivere vanidicis, Plaut. Trin. 2, 1, 37; Amm. 16, 7, 2.

Vānĭenses, ĭum, m., a people of Gallia Transalpina, Plin. 3, 19, 23, § 130.

vānĭlŏquentĭa, ae, f. [vaniloquus], empty or idle talk, prating, vaunting (rarely; not in Cic.), Plaut. Rud. 4, 1, 14: hac vaniloquentiā primum Aristaenum praetorem Achaeorum excitavit, Liv. 34, 24, 1; Tac. A. 3, 49; 6, 31.
Plur., Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 2, 10.

Vānĭlŏquĭdōrus, i, m. [vanus-loquor. δῶρον], gabble-giver, a facetiously-formed name of a liar, Plaut. Pers. 4, 6, 20.

vānĭlŏquĭum, ii, n. [vaniloquus], empty or idle talk, gabble, prate, vaunting (late Lat.): seductionis, Aug. Ep. 134, 4; 166, 6.

vānĭlŏquus (-lŏcus), a, um, adj. [vanus-loquor], talking emplily or idly, gabbling, prating, i. e.,

  1. I. Lying: quia vanilocu’s, vapulabis, Plaut. Am. 1, 1, 223.Ambros. Ep. 63, 7.
  2. II. Boastful, bragging, vaunting, Liv. 35, 48, 2: ore, Sil. 14, 280: genus, id. 8, 17.

vānĭtas, ātis, f. [vanus].

  1. I. Lit., emptiness, nothingness, nullity, want of reality: nulla in caelo nec fortuna, nec temeritas, nec erratio, nec vanitas inest; contra omnis ordo, veritas, ratio, constantia, Cic. N. D. 2, 21, 56: ne vanitas itineris ludibrio esset, uselessness, purposelessness, Liv. 40, 22, 5: Romanis Gallici tumultus adsueti, etiam vanitates notae sunt, id. 38, 17, 5 Weissenb.
    1. B. Esp., falsity, falsehood, deception, untruth, untrustworthiness, fickleness, etc.
      1. 1. Absol.: non pudet Vanitatis? Ter. Phorm. 3, 2, 41: imbuimur erroribus, ut vanitati veritas cedat, Cic. Tusc. 3, 1, 2: mercaturamulta undique apportans, multisque sine vanitate impertiens, etc., id. Off. 1, 42, 151: nec vero quicquam turpius est vanitate, id. ib. 1, 42, 150: quamvis blanda ista vanitas apud eos valeat, etc., id. Lael. 26, 99: cum ad vanitatem accessit auctoritas, id. ib. 25, 94.
        Plur.: Magicae vanitates, Plin. 26, 4, 9, § 18; cf. id. 27, 8, 35, § 57.
      2. 2. With gen.: quid de iis existimandum est, qui orationis vanitatem adhibuerunt? Cic. Off. 3, 14, 58: opinionum vanitas, id. Leg. 1, 10, 29: suum imperium minui per vanitatem populi, fickleness, Liv. 44, 22, 10: multa circa hoc non Magorum solum vanitate, sed etiam Pythagoricorum, Plin. 22, 8, 9, § 20 Jan.
  2. II. Trop., vanity, vainglory: huic homini non minor vanitas inerat quam audacia, Sall. C. 23, 2; id. J. 38, 1: qui se propalam per vanitatem jactassent tamquam amicos Persei, Liv. 45, 31, 7: vanitas atque jactatio, Quint. 11, 2, 22: vanitas atque insolentia, Suet. Vit. 10: Quintius Atticus consul umbrā honoris et suāmet vanilate monstratus, Tac. H. 3, 73: nec Agricola prosperitate rerum in vanitatem usus, etc., id. Agr. 18 fin.: Statius veniamvanitate exitūs corrupit, id. A. 15, 71.

vānĭtĭes, ēï, f. [vanus],

  1. I. emptiness, nullity, folly (late Lat.): plebeia, Amm. 29, 1, 13.
  2. II. Esp., vanity, vainglory: ad extollendam ejus vanitiem sidera quoque, si jussisset, exhiberi posse promittens, Amm. 29, 1, 11.

vānĭtūdo, ĭnis, f. [vanus], emptiness, nothingness, vainglory, vanity (ante-class.): ne turpasse vanitudine aetatem suam, Pac. ap. Non. 184, 7: vera vanitudine convincere, by empty, lying talk, Plaut. Capt. 3, 4, 37.