Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

suc-cendo, di, sum, 3, v. a. [sub-candeo; v. accendo], to kindle or set on fire from below (syn. inflammo).

  1. I. Lit. (class.): (sapiens) etiamsi in Phalaridis tauro inclusus succensis ignibus torreatur, Cic. Pis. 18, 42: aggerem cuniculo hostes succenderant, Caes. B. G. 7, 24: arma cumulata in ingentem acervum ipse imperator face subditā succendit, Liv. 45, 33; cf. Quadrig. ap. Gell. 15, 1, 7; Caes. B. G. 5, 43: rogum, Liv. 28, 23: pontem, id. 1, 37: pinus duabus manibus, Ov. M. 5, 442: urbem suis manibus, Caes. B. G. 7, 15: aër fulminibus succenditur, Luc. 2, 269; 2, 413: aras, Sen. Herc. Oet. 790.
    1. B. Transf., to inflame, redden: illi rubor igneus ora Succendit, Luc. 9, 792: purpura infecit niveos vultus per liquidas succensa genas, Claud. Rapt. Pros. 1, 274.
  2. II. Trop., to kindle, inflame with passion, etc. (only poet.; cf. succenseo): succendit Castora Phoebe, Prop. 1, 2, 15: Deucalion Pyrrhae succensus amore, Ov. H. 15, 167: altera succensa cupidine, id. M. 8, 74: patriā succensa senectā (i. e. amore patris senis), Prop. 3, 19 (4, 18), 15: (furorem) succendunt classica cantu, Luc. 6, 166; cf.: in bella succensi mero, Sen. Herc. Fur. 779: succensas agit libido mentes, id. Hippol. 541: succensi irā, Sil. 1, 169: luctu succensus, Val. Fl. 3, 585: dulcedine famae succensus, Juv. 7, 40: mens facibus pudoris, Claud. Laud. Stil. 2, 221.

succensĕo and suscensĕo, sŭi, sum, 2, v. n. [succensus, from succendo], to be inflamed with anger, to be angry, irritated, enraged (class.; syn.: irascor, indignor).

        1. (α) With dat.: hominibus irasci et succensere, Cic. Rosc. Com. 16, 46: neque illi sum iratus neque quicquam succenseo, Plaut. Most. 5, 2, 41: id tibi suscensui, Quia, etc., id. Pers. 3, 3, 26: nil succenseo Nec tibi nec huic, Ter. Heaut. 5, 2, 23: ne tu illi succenseas, ne tibi illum succensere aliquid suspicere, Cic. Deiot. 13, 35: nec vero iishabeo quod suscenseam, id. Tusc. 1, 41, 99: nisi Atheniensibus succensuissem, id. de Or. 3, 20, 75: quis mihi jure succenseat? id. Arch. 6, 13: non esse aut ipsi aut militibus succensendum, Caes. B. C. 1, 84.
        2. (β) Absol., Plaut. Merc. 5, 3, 4: nihil fecit quod succenseas, Ter. Phorm. 2, 1, 33: quae si sic sua habituram dicat, quis tandem succenseat? Liv. 7, 13: aliud succensendi tempus erit, id. 22, 29: C. Caesar succensens propter curam verrendis viis non adhibitam, Suet. Vesp. 5; Aug. Civ. Dei, 3, 17.
        3. * (γ) Part. fut. pass.: peccata hominum non succensenda sunt, Gell. 6, 2, 5.