Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

mūtĭo or muttĭo, īvi, 4, v. n. [from the sound mu], to mutter, mumble, speak in a low tone (poet.; syn.: murmuro, musso).

  1. I. Lit.: etiam muttis? So. Jam tacebo, Plaut. Am. 1, 1, 225; id. Mil. 2, 6, 83: inpinge pugnum, si muttiverit, id. Bacch. 4, 7, 2; id. Most. 2, 1, 54: nihil jam mutire audeo, Ter. And. 3, 2, 25: neque opus est Adeo mutito, nor should it even be muttered, be hinted at, id. Hec. 5, 4, 26: si muttivero, etiam quod certo scio, Plaut. Mil. 2, 6, 84.
  2. II. Transf.
    1. A. To bleat, as a he-goat, Auct. Carm. Philom. 58; to bark: non mutiet canis, Vulg. Exod. 11, 7.
    2. B. To creak, of a hinge: num muttit cardo? Plaut. Curc. 1, 1, 94.
    3. C. Mutire, loqui. Ennius in Telepho: palam mutire plebeio piaculum est, Paul. ex Fest. p. 145 Müll. (Trag. v. 376 Vahl.).