Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

in-sŏlens, ntis, adj. [2. in-soleo].

  1. I. In gen., i. q. insuetus, contrary to custom, unaccustomed to a thing; unusual, not in use (class.); constr. absol., or with gen.: quid tu Athenas insolens? Ter. And. 5, 4, 4: mutatos deos flebit et aspera aequora emirabitur insolens (= antea insuetus tam celeris immutationis), Hor. C. 1, 5, 8: verbum, i. q. insuetum, insolitum, Cic. Or. 8, 25; Quint. 4, 1, 58; Gell. 11, 7, 1; cf. in sup.: insolentissimum nomen, Quint. prooem. § 14.
    With gen.: infamiae, Cic. Att. 2, 21, 3; id. de Or. 1, 48, 207: belli, Caes. B. C. 2, 36: bellorum, Tac. H. 1, 87: audiendi, id. A. 15, 67: vera accipiendi, Sall. H. 4, 48 Dietsch: ruris colendi, Gell. 19, 12, 7: malarum artium, Sall. C. 3, 4 al.
  2. II. In partic.
    1. A. Excessive, immoderate; haughty, arrogant, insolent: insolenti alacritate gestire, Cic. Tusc. 5, 14, 42: ostentatio, id. Par. 6, 1, 42: victoria, id. Marc. 3, 9: laetitia, Hor. C. 2, 3, 3: exercitus, id. ib. 1, 6, 21: nec erat ei verendum, ne vera de se praedicans, nimis videretur aut insolens, aut loquax, Cic. de Sen. 10, 31: ne in re nota multus et insolens sim, id. de Or. 2, 87, 358: non tam insolens sum, quam ineruditus, id. Dom. 34, 92: nihil umquam neque insolens, neque gloriosum ex ore ejus exiit, Nep. Tim. 4: Fortuna ludum insolentem ludere pertinax, Hor. C. 3, 29, 50.
      Comp.: secundis rebus insolentiores, Hirt. B. G. 8, 13.
      Sup.: insolentissimi homines, Cael. ad Cic. Fam. 8, 12, 3.
    2. B. Extravagant, prodigal: in aliena re, Cic. Rosc. Am. 8, 23: in pecunia, id. de Or. 2, 84, 342.
    3. C. Unfrequented, lonely: locus, Pall. 12, 4, 2.
      Hence, adv.: insŏlenter.
      1. 1. Unusually, contrary to custom (class.): evenire insolenter et raro, Cic. Inv. 1, 28, 43: verbum fingere, Gell. 1, 21, 5.
        Comp.: insolentius hac figura uti, Gell. 10, 13, 4.
      2. 2. Immoderately; haughtily, insolently: Gorgias his festivitatibus insolentius abutitur, Cic. Or. 52, 176: auctorem extinctum laete atque insolenter ferre, with insolent exultation, id. Phil. 9, 3, 7: victoriā suā insolenter gloriari, Caes. B. G. 1, 14: se efferre, Cic. Tusc. 4, 17, 39: a sorore irrisa, Flor. 1, 26: dictum, Quint. 1, 5, 9: hostis insequens, Caes. B. C. 1, 45.
        Comp.: se insolentius jactare, Cic. Cat. 2, 9, 20; Caes. B. C. 3, 46.
        Sup.: insolentissime obequitare, Val. Max. 3, 2, 21.

* in-sŏleo, 2, v. n., to be wont, i. q. soleo, Caecil. ap. Gell. 3, 16, 4 dub. (perh. solet).