Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

insĭmŭlātus, a, um, adj. [2. in-simulo], undisguised, unfeigned (eccl. Lat.), Vulg. Sap. 18, 16.

in-sĭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a., to make a plausible charge (true or false) against a person before a tribunal; to make suspected, charge, accuse, blame, esp. falsely; to invent a charge or bear false witness against (syn.: accuso, incuso, arguo).

    1. 1. With acc. of person: si non facit tu male facis, quae insontem insimules, Plaut. Men. 5, 2, 55: hic tu me etiam insimulas, Cic. Fam. 7, 13, 1: non possum quemquam insimulare falso, id. Verr. 2, 5, 41, § 107: hic tu me etiam insimulas, id. Fam. 7, 13, 1: (hunc) velut insidiis ejus petitus sceleste insimulare coepit, Vell. 2, 60, 3: criminibus falsis insimulasse virum, Ov. H. 6, 21.
    2. 2. With acc. of person and gen. of the charge: Amphitruo uxorem insimulat probri, Plaut. Am. 1, 2, 15: se peccati, quod, etc., Cic. Tusc. 3, 27, 64: Verrem avaritiae, id. Verr. 2, 1, 49, § 128: Vercingetorix proditionis insimulatus, Caes. B. G. 7, 20: proditionis insimulari, Liv. 44, 16: erum insimulabis avaritiae, Ter. Phorm. 2, 3, 12: repetundarum insimulari, Quint. 4, 2, 15 Halm.
    3. 3. With acc. and inf.: queruntur, quod eos insimulemus omnia incerta dicere, Cic. Ac. 2, 10, 32: insimulant hominem fraudandi causa discessisse, id. Verr. 2, 2, 24, § 59: et quod illum durum insimulat, id non est, Ter. Heaut. 1, 2, 30; cf. in pass., with nom. and inf.: rumore tenus insimulatus fovisse partes hostiles, Amm. 14, 5, 3: Alcibiades absens insimulatur Athenis mysteria Cereris enuntiavisse, Just. 5, 1, 1.
    4. 4. With two acc.: mirum’st sic (eum) me insimulare falso facinus tam malum, Flaut. Am. 2, 2, 229: quod illum insimulat durum, id non est, Ter. Heaut. 1, 2, 30.
    5. 5. With acc. of the charge alone: non istuc quod tu insimulas, Plaut. Aul. 2, 4, 9 (Bothe and Wagner, quo): istuc facinus, quod tu insimulas, id. Am. 2, 2, 188 Fleck.: id quod ego injuratus insimulo, Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107; 2, 5, 59, § 153: aperta, id. Clu. 64, 180; cf.: neque aliud quam patientia aut pudor, quod legato pepercisset, insimulari posset, Liv. 29, 20, 4.
    6. 6. With abl. of manner: fateri facinus insimulati falso crimine senatus, Liv. 6, 16, 1; Ov. H. 6, 21 (supra).