Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. excōgĭtātus, a, um, Part. and P. a., from excogito.

(2. excogitatus, ūs, false reading in Gell. 5, 10 fin., instead of excogitatae.)

ex-cōgĭto, āvi, ātum, 1, v. a.,

  1. I. to find out by thinking, to contrive, devise, invent (freq. and class.; cf.: comminiscor, simulo, confingo, fingo, etc.): quid enim mali aut sceleris fingi aut excogitari potest, quod non ille conceperit? Cic. Cat. 2, 4, 7: ad haec igitur cogita, mi Attice, vel potius excogita, id. Att. 9, 6, 7: quid igitur causae excogitari potest, cur? etc., id. Deiot. 7, 20: novam interregni ineundi rationem, id. Rep. 2, 12: aliquid dignum dono deorum aut efficere aut excogitare, id. ib. 3, 3, 4: multa praeterea generatim ad avaritiam excogitabantur, Caes. B. C. 3, 32, 1: aliquid ad ornatum portarum, etc., Hirt. B. G. 8, 51, 2: o callidos homines! o rem excogitatam! Cic. Or. 67, 225: quicquid omnino excogitari contra potest, Quint. 12, 8, 10: res ab illis dicta, non a nobis excogitata, id. 5, 13, 49: in rebus excogitandis (opp. gerendis), Nep. Them. 1 fin.
    Impers.
    with ut: excogitatum est a quibusdam ut, etc., Nep. Att. 8, 3; cf. with a subject-sentence: cum recenti fico salis vice caseo vesci nuper excogitatum est, Plin. 15, 19, 21, § 82.
  2. II. Transf., to name: Alpes Poeninas, Amm. 15, 10, 9.
    Hence, * excōgĭtātus, a, um, P. a., sought out, choice: excogitatissimae hostiae, Suet. Calig. 22.