Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

dis-solvo, solvi, sŏlūtum, 3, v. a., to loosen asunder, to unloose, disunite, separate, dissolve, destroy (freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: facilius est apta dissolvere quam dissipata conectere, Cic. Or. 71, 235: opus ipsa suum eadem quae coagmentavit natura dissolvit, id. de Sen. 20, 72: dissolvunt nodos omnes et vincla relaxant, Lucr. 6, 356: contextum, id. 1, 243: stamina, Tib. 1, 7, 2: ornatus comae, id. 1, 10, 62: capillum, Plin. 28, 7, 23, § 78: sparta navium, id. 24, 9, 40, § 65: pontem, Nep. Them. 5, 1 et saep.: nubila ventis, Lucr. 6, 514; cf. nubes (ventus, with diducit), id. 6, 216: glaciem (sol), to melt, id. 6, 964: aes (fulmen), id. 6, 352: corpora (vis), id. 1, 224: se (venti vortex), id. 6, 446: tenebras luce, Varr. L. L. 6, § 79 Müll.: dissolutum navigium vel potius dissipatum, Cic. Att. 15, 11, 3; so, navem, Phaedr. 4, 22, 10; Ov. Tr. 4, 8, 18: stomachum, i. e. to loosen, relax, Plin. 20, 23, 96, § 256: ilia sua visu, Petr. 24, 5: resinam omnem oleo, Plin. 14, 20, 25, § 123: collegia, Suet. Aug. 32: cohortem Germanorum, id. Galb. 12 et saep.: animam, i. e. to die, Lucr. 3, 601; cf. id. 456; Cic. Tusc. 1, 11, 24.
    2. B. In partic.
      1. 1. In mercant. lang., to pay, discharge what one owes: dinumerando solvere: aes alienum praediis venditis, Cic. Sull. 20, 56; id. Off. 2, 2, 4; Plin. 33, 3, 13, § 44: nomen, Cic. Planc. 28: omne quod debuit, id. Rosc. Com. 13, 38: quae debeo, Ter. Ph. 4, 3, 50: pecuniam pro iis rebus, * Caes. B. C. 1, 87, 1: pecuniam publicam ulli civitati, Cic. Verr. 2, 3, 75: poenam, to pay a fine, id. Tusc. 1, 42, 100; cf.: dissolvere et compensare damna, id. Verr. 2, 5, 13: vota, id. Att. 15, 11 fin.; Cat. 66, 38.
        1. * b. Mid., transf. to the person: quarum (possessionum) amore adducti dissolvi nullo modo possunt, free or release themselves from debt, Cic. Cat. 2, 8, 18.
      2. 2. In medic. lang., like digerere, discutere, to discuss, dissipate morbid matter, Plin. 20, 12, 48, § 122; 24, 6, 14, § 23; 24, 9, 38, § 60 al.
  2. II. Trop., to dissolve, abolish, abrogate, annul, destroy.
    1. A. In gen.: utilitas si amicitias conglutinaret, eadem commutata dissolveret, Cic. Lael. 9, 32; cf. id. de Or. 1, 42, 188: amicitiam, id. Rosc. Am. 39: societatem, id. Rosc. Com. 13, 38: consortionem, id. Off. 3, 6: matrimonia, Cod. Just. 5, 17, 8 et saep.: perjurium, Cic. Off. 3, 32, 113; cf. religiones, Liv. 40, 29: acta Caesaris, Cic. Phil. 1, 7 fin.; cf.: leges Caesaris, ib. 1, 8 init.: judicia publica, id. Agr. 2, 13 fin.: hoc interdictum, id. Caecin. 14, 40 et saep.: argentariam, id. ib. 4, 11: regiam potestatem, Nep. Lys. 3 fin.; cf. rem publicam, Liv. 5, 6 fin.: severitatem, Cic. Mur. 31, 65: frigus, Hor. C. 1, 9, 5 et saep.: mortem cuncta mortalium mala dissolvere, Sall. C. 51, 20; cf. with pers. object: plerosque senectus dissolvit, id. J. 17, 6.
    2. B. In partic.
      1. 1. In rhet. and philos. lang., to refute, reply to, answer an assertion: criminatio tota dissoluta est (with diluere), Cic. Rosc. Am. 29, 82: seu proposita confirmamus, seu contra dicta dissolvimus, Quint. 4 prooem. § 6; Cic. de Or. 2, 38; id. Tusc. 3, 30; Quint. 5, 13, 2; Tac. A. 13, 21 al.
      2. 2. (Acc. to I. B. 1. b.) To release, disengage one: obsecro, dissolve jam me, Plaut. Merc. 1, 2, 54; id. Poen. 1, 1, 20; Ter. Heaut. 3, 1, 102.
        Hence, dissŏ-lūtus, a, um, P. a., unloosed, loose, disconnected.
    1. A. Of discourse: alterum nimis est vinctum, ut de industria factum appareat; alterum nimis dissolutum, ut pervagatum ac vulgare videatur, Cic. Or. 57, 195; Quint. 2, 11, 7; 8, 6, 62 al.
      Hence, subst.: dissolūtum, i, n., a gram. fig., i. q. ἀσύνδετον, asyndeton, Auct. Her. 4, 30, 41; Cic. de Or. 3, 54, 207 (also ap. Quint. 9, 1, 34).
    2. B. Of character, lax, remiss, negligent, inattentive, careless; licentious, dissolute (cf.: mollis, luxuriosus, effeminatus): negligere quid de se quisque sentiat, non solum arrogantis est, sed omnino dissoluti, Cic. Off. 1, 28, 99: cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum videri, id. Cat. 1, 2, 4; cf.: in praetermittendo (opp. crudelis in animadvertendo), id. Verr. 2, 5, 3 fin.: opp. vehemens, id. ib. 2, 5, 40: (Verres) omnium hominum dissolutissimus crudelissimusque, id. ib. 2, 3, 56; cf. id. ib. 2, 3, 57; id. Tusc. 4, 25 fin.; Nep. Alcib. 1 fin. al.: quis tam dissolutus in re familiari fuisset, quis tam negligens, etc.? Cic. Quint. 11, 38; cf. id. ib. 12, 40 et saep.: animus, id. Rosc. Am. 11, 32; cf. mens luxu, Tac. A. 15, 49 fin.: consuetudo Graecorum, Cic. Fl. 9; and, mores, Phaedr. 1, 2, 12: comitas, Quint. 2, 2, 5: libelli multo dissolutiores ipsis actionibus, Sen. Contr. 5 praef.: nihil asperumnec tamen quicquam populare ac dissolutum, Cic. Att. 1, 19, 8; id. Off. 1, 35, 129.
      Adv.: dissŏlūte.
        1. a. Acc. to A., loosely, disconnectedly: dicere demptis conjunctionibus, Cic. Or. 39, 135.
        2. b. Acc. to B., laxly, negligently, carelessly: dissolute et turpiter scribere de restitutione alicujus, Cic. Att. 14, 13 fin.: vendere decumas, id. Verr. 2, 3, 39 fin.: jus suum relinquere, id. Caecin. 36: factum aliquid, id. Verr. 2, 5, 8; cf. id. Phil. 6, 1.