Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

conjunctĭo, ōnis, f. [conjungo], a joining together, connecting, uniting; union, conjunction.

  1. I. Lit. (very rare): machina est continens ex materiā conjunctio maximas ad onerum motus habens virtutes, Vitr. 10, 1, 1: conjunctionis rimas obducere, Pall. Decl. 41, 3.
  2. II. Trop. (in good prose).
    1. A. In gen.: nos ad conjunctionem congregationemque hominum et ad naturalem communitatem esse natos, Cic. Fin. 3, 20, 65: virtutum, id. ib. 5, 23, 67: mentis cum externis mentibus, agreement, affinity, sympathy, id. Div. 2, 58, 119; cf.: naturae, quam vocant συμπάθειαν, id. ib. 2, 60, 124; 2, 69, 142: vicinitatis, id. Planc. 8, 21: indubitata litterarum inter se, Quint. 1, 1, 31.
    2. B. In partic.
      1. 1. A conjugal connection, marriage, wedlock (rare), Cic. Off. 1, 4, 11; Plin. 15, 29, 36, § 120.
      2. 2. A connection by relationship, affinity, relation, Cic. Off. 1, 17, 54 sq.; id. Fam. 1, 7, 11 al.
      3. 3. A connection by friendship, friendship, intimacy: nihil praetermisi quin Pompeium a Caesaris conjunctione avocarem, Cic. Phil. 2, 10, 23: paterna, id. ib. 13, 5, 11; id. Cael. 15, 35; id. Lael. 20, 71; id. Fam. 13, 10, 4 al.
      4. 4. In philos. and rhet. lang., a connection of ideas, Cic. Top. 14, 57; id. Fat. 6, 12 sq.; Quint. 7, 8, 1; 8, 3, 46.
      5. 5. In gram., a connecting particle, a conjunction, Cic. Or. 39, 135; Quint. 9, 3, 50; 9, 3, 62; 11, 2, 25; Suet. Aug. 86 et saep.