Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

auxĭlĭo, v. auxilior fin.

auxĭlĭor, ātus, 1, v. dep. [auxilium], to give help or aid, to help, aid, assist, succor (syn.: juvo, adjuvo, opitulor, subvenio, succurro).

  1. I. In gen. (class. but rare; in Cic. perh. only once in his Epistt.), constr. with dat.: alicui, Plaut. Trin. 2, 2, 102: nonne id flagitiumst te aliis consilium dare, tibi non potis esse auxiliarier? Ter. Heaut. 5, 1, 50; Cic. Fam. 5, 4; Caes. B. G. 7, 50 fin.; 4, 29; Sall. J. 24, 3; Plin. 10, 8, 9, § 22; Vulg. 4 Reg. 14, 26; ib. Psa. 88, 44; ib. Heb. 2, 18: nihil Numantinis vires corporis auxiliatae sunt, Auct. ad Her. 4, 27.
  2. II. Esp., of the aid of a physician, to aid, to relieve, heal, cure; constr. with dat. or contra: Nec (medicina) formidatis auxiliatur aquis, Ov. P. 1, 3, 24: ferulam quibusdam morbis auxiliari dicunt medici, Plin. 13, 22, 43, § 125: phalangites auxiliantur contra scorpionum ictus, id. 27, 12, 98, § 124.
    Note:
        1. a. Act. access. form auxĭlĭo, āre, to give aid, etc.: alicui, Gracch. ap. Diom. p. 395 P.; cf. Prisc. p. 797 P.
        2. b. Auxilior in pass. signif.: a me auxiliatus, Lucil. ap. Prisc. pp. 791 and 927 P.: consonantes sunt in quibus (vox) ab imis auxiliata egrediatur ad aures disertā verborum claritate, Vitr. 5, 8, 2.