Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. arbī̆trātus, a, um, Part. of arbitror.

2. arbī̆trātus, ūs, m. [arbitror].

  1. I. The judgment (as will, not as opinion; accordingly = voluntas, not = sententia), freewill, inclination, pleasure, wish, choice, decision (class.; cf. Gell. 13, 20, 19: hic allegatus et hic arbitratus pro allegatione proque arbitratione dicuntur. Quā ratione servatā arbitratu et allegatu meo dicimus, which latter expression is most freq. used): viri boni arbitratu resolvetur, Cato, R. R. 149, 2; so id. ib. 145, 3: arbitratu domini, id. ib. 144, 1: nunc quidem meo arbitratu loquar libere, quae volam et quae lubebit, Plaut. Truc. 2, 1, 2: Vapulabis meo arbitratu et novorum aedilium, id. Trin. 4, 2, 148; so id. Capt. 3, 1, 35; id. Ep. 5, 2, 22; id. Men. 5, 5, 46; id. Mil. 4, 6, 6; id. Ps. 1, 5, 13: tuus arbitratus sit: comburas, si velis, id. As. 4, 1, 21; so id. Rud. 5, 2, 68: Er. Agedum, excutedum pallium. St. Tuo arbitratu, id. Aul. 4, 4, 20; id. Am. 3, 2, 50; id. Most. 3, 2, 106; id. Capt. 4, 2, 87; id. Ps. 2, 2, 66; id. Truc. 5, 19: quas (sententias) exposui arbitratu meo, Cic. Lael. 1, 3: ut id meo arbitratu facerem, id. Fin. 1, 21, 72, and id. ib. 4, 1, 2; id. Fam. 7, 1, 5: tuo vero id quidem arbitratu, id. Fin. 1, 8, 28; so id. Brut. 11, 42; Tac. Or. 42 fin.: suo arbitratu, Plaut. Men. 1, 1, 15: ejus arbitratu fieri, id. Rud. 4, 3, 96: arbitratu suo, Suet. Tib. 68: Tr. Quoius arbitratu nos vis facere? Gr. Viduli arbitratu, Plaut. Rud. 4, 3, 63 sq.; 4, 3, 66: senatūs arbitratu, Suet. Tib. 34; so id. Aug. 35.
  2. II. Direction, guidance: considerare oportet, cujus arbitratu sit educatus, Cic. Inv. 1, 25; so Inscr. Grut. 185, 2.