Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word amicitur could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

ămīcĭter, adv., v. 1. amicus fin.

ămīcĭtĭa, ae, f. (gen. sing. amicitiāï, Lucr. 3, 83; acc. amicitiem, id. 5, 1019 Lachm.; cf. Charis. p. 94 P., and Neue, Formenl. I. p. 372) [amicus], friendship (very freq. in Cic., occurring more than 200 times).

  1. I. Lit.: Est autem amicitia nihil aliud nisi omnium divinarum humanarumque rerum cum benevolentiā et caritate summa consensio, Cic. Am. 6: eo ego ingenio natus sum: amicitiam atque inimicitiam in frontem promptam gero, Enn. ap. Non. 129, 26: jam diu ego huic bene et hic mihi volumus, et amicitia est antiqua, Plaut. Ps. 1, 3, 4: Per te deos oro et nostram amicitiam, Ter. And. 3, 3, 6: sperata voluptas Suavis amicitiae, Lucr. 1, 142: vincula amicitiaï, id. 3, 83. The expressions usually connected with it are: amicitiam incipere, Ter. And. 3, 3, 7: amicitia nascitur, Cic. Am. 9, 29: amicitia exardescit, id. ib. 27, 100: est mihi amicitia cum aliquo, id. Clu. 42: amicitia est inter aliquos, id. Planc. 33: esse in amicitiā cum aliquo, Nep. Hann. 2, 4: in amicitiam recipere, Cic. Att. 2, 20: amicitiam colere, id. Fam. 15, 14: contrahere, id. Am. 14: gerere, id. Fam. 3, 8, and Nep. Dat. 10, 3: tueri, Cic. Fin. 1, 20: jungere, Lucr. 5, 1019; Cic. Deiot. 9; Vulg. Exod. 34, 12: expetere, Cic. Am. 13: comparare, id. Rosc. Am. 38: parere, Nep. Alcib. 7, 5: conferre se ad amicitiam alicujus, Cic. Brut. 81: dedere se amicitiae alicujus, Caes. B. G. 3, 22: accedere ad amicitiam alicujus, Nep. Eum. 1, 4: in amicitias incidere, Cic. Am. 12, 42: amicitiā alicujus uti, Ter. Ad. 2, 2, 43: pervenire in intimam amicitiam alicujus, Nep. Alcib. 5, 3: manere in amicitiā, Cic. Verr 2, 5, 32: amicitiam violare, Liv. 34, 31: deserere jura amicitiae, Cic. Am. 10: funditus evertere, id. Fin. 2, 25: dissociare, id. Am. 20: dimittere, dissuere, discindere, id. ib. 21: dirumpere, id. ib. 22 fin.: dissolvere, Vulg. Eccli. 22, 5: deficere ab amicitiā alicujus, Nep. Con. 2, 2: repudiare amicitiam alicujus, Cic. Planc. 19: renunciare amicitiam alicui, Liv. 42, 25.
  2. II. Transf.
    1. A. In the histt., a league of friendship, an alliance between different nations, = foedus: Ubii, qui amicitiam fecerant, Caes. B. G. 4, 16: amicitiam populi Romani colere, Sall. J. 8, 2: in amicitiam Populi Romani venire, Liv. 22, 37: reges bello victos in amicitiam recipere, Sall. J. 14, 5: foedus et amicitia, id. ib. 104, 5: amicitia et foedus, id. ib. 104, 4: amicitia ac societas, Liv. 7, 31: amicitiae foedus, id. 42, 12: amicitiam petere, id. 38, 18: quae urbes in amicitiā permanserant, id. 43, 21; 10, 45: amicitias cum aliquo facere, Vulg. 2 Reg. 31, 2: cum aliquo inire, ib. 2 Par. 20, 35 al.
    2. B. In botany, of plants, sympathy: rutae cum flco, Plin. 19, 8, 45, § 156: inter has vitium amicitiā accipitur ulmus, id. 16, 17, 29, § 72.
    3. C. In post-Aug. Lat., abstr. pro concr. = amici: hospitem nisi ex amicitiā domini quam rarissime recipiat, Col. 11, 1, 23 (cf. before: hospitem nisi amicum familiaremque domini necessarium receperit): quin et parte ejusdem epistulae increpuit amicitias muliebres, Tac. A. 5, 2: omnes amicitias et familiaritates intra breve tempus adflixit, Suet. Tib. 51.

* ămīcĭtĭes, ēi, f., v. the preced. art.

1. ămīcus (old form ămēcus, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.), a, um, adj. [amo], friendly, kind, amicable, favorable, inclined to, liking; constr. with dat., Zumpt, Gram. § 410: animo esse amico erga aliquem, Ter. Hec. 3, 3, 29; Cic. Fam. 1, 7, 3: tribuni sunt nobis amici, id. Q. Fr. 1, 2 fin.: homo amicus nobis jam inde a puero, Ter. Ad. 3, 3, 86: Pompeium tibi valde amicum esse cognovi, Cic. Fam. 1, 8, 5; id. Att. 9, 5: amicus non magis tyranno quam tyrannidi, Nep. Dion, 3, 2; id. Att. 9: male numen amicum, Verg. A. 2, 735; Ov. F. 3, 834: (Fortuna) amica varietati constantiam respuit, Cic. N. D. 2, 16: amica luto sus, fond of, Hor. Ep. 1, 2, 26.
Comp.: mihi nemo est amicior Attico, Cic. Att. 16, 16: amicior Cilicum aerariis quam nostro, id. ib. 7, 1, 6; id. Fam. 3, 2, 1.
Sup.: Deiotarum, fidelissimum regem atque amicissimum rei publicae nostrae, Cic. Att. 15, 2, 2: cum summi viri, tum amicissimi, id. Am. 2, 8: amicissimi viri, Suet. Caes. 1: successor conjunctissimus et amicissimus, Cic. Fam. 3, 3: hoc libro ad amicum amicissimus de amicitiā scripsi, id. Am. 1, 5; 23, 88 (but the comp. and sup. may sometimes be rendered as belonging to 2. amicus, a greater friend, the greatest friend, as in Cic. Att. 16, 16, and Am. 1, 5; so in Gr. βασιλεύς etc.).

  1. B. Of things, kindly, pleasing (mostly poet.; so Cic. rarely): nihil homini amico est opportuno amicius, Plaut. Ep. 3, 3, 44: secundum te nihil est mihi amicius solitudine, Cic. Att. 12, 15: portus intramus amicos, Verg. A. 5, 57: fessos opibus solatur amicis, id. ib. 5, 416: vento amico ferri, Ov. Tr. 1, 5, 17: per amica silentia lunae, Verg. A. 2, 255: amici imbres, id. G. 4, 115: sidus amicum, Hor. Epod. 10, 9: sol amicum tempus agens, bringing the welcome hour, id. C. 3, 6, 43: tempus fraudibus amicum, Stat. S. 5, 2, 39: brevitas postulatur, qui mihimet ipsi amicissima est, Cic. Quinct. 34.
  2. * C. Amicum est mihi (after the Gr. φίλον ἐστί μοι; in pure Lat., mihi cordi est, etc.); with inf., it pleases me, it accords with my feelings: nec dis amicum est nec mihi te prius Obire, Hor. C. 2, 17, 2.
    Hence, adv., in a friendly manner, kindly, amicably.
      1. a. Old form ămīcĭter, Pac. ap. Non. 510, 26; Plaut. Pers. 2, 3, 3.
      2. b. Class. form ămīcē: facis amice, Cic. Am. 2, 9: haec accipienda amice, id. ib. 24, 88; id. Fin. 1, 10; id. Off. 1, 26.
        * Comp., Front. ad M. Caes. 1, 6.
        Sup., Cic. Div. in Caecil. 9; Caes. B. C. 2, 17.