Lewis & Short

com-mĕmĭni (conm-), isse,

  1. I. v. defect., to recollect a thing in all its particulars, to remember (in Plaut. several times; elsewh. rare).
          1. (α) With acc.: hoc conmemini magis, quia, etc., Plaut. Am. 1, 1, 98; so id. Curc. 4, 2, 7; id. Mil. 3, 3, 39; id. Poen. 3, 4, 16.
            With acc. of quantity: aliquid, Plaut. Poen. 5, 2, 25; cf. also: quem hominem probe commeminisse se aiebat, Cic. de Or. 1, 53, 227; and: ego autem non commemini antequam sum natus, me miserum, id. Tusc. 1, 6, 13.
          2. (β) With inf. pres.: non conmemini dicere, Plaut. Curc. 5, 3, 32; so id. Mil. 3, 1, 49; id. Men. 5, 9, 15.
          3. (γ) With rel.-clause, Plaut. Truc. 4, 3, 4.
          4. (δ) With gen.: conmeminit domi, Plaut. Trin. 4, 3, 20.
            (ε) Absol.: memini et scio et calleo et conmemini, Plaut. Pers. 2, 1, 8; id. Truc. 1, 2, 19; Ter. Eun. 3, 5, 16; id. Phorm. 3, 2, 38; Ov. F. 3, 792.
  2. II. In speech, to recall to mind, mention (late Lat.): Plato complurium Socratis sectatorum in sermonibus, quos scripsit, commeminit, Gell. 14, 3, 2.