Lewis & Short

vĭrītim, adv. [vir], man by man, to each one separately, singly, individually (used only with distrib. numerals, never with card.; v. infra).

  1. I. Lit.: viritim dicitur dari, quod datur per singulos viros. Cato: praeda, quae capta est, viritim divisa, Fest. p. 378 Müll.: qui legem de agro Gallico viritim dividendo tulit, Cic. Brut. 14, 57; cf. Suet. Tib. 76: viritim dispertire aliquid populo, Plaut. Ps. 1, 5, 26: distribuere pecus, Caes. B. G. 7, 71: dare tricenos nummos cohortibus, Tac. A. 1, 8: populi viritim deleti, one and all, all together, Plin. 6, 7, 7, § 22.
  2. II. Transf., each by itself, singly, separately, individually (not in Cic.): in universum de ventis diximus: nunc viritim incipiamus illos discutere, Sen. Q. N. 5, 7, 1; cf. Col. 1, 9, 6: possum donare sapienti, quod viritim meum est, Sen. Ben. 7, 6, 2: ex his, quae viritim ei serviunt, id. ib. 7, 7, 4: dimicare, Curt. 7, 4, 33: commonefacere beneficii sui, Sall. J. 49, 4: prompta studia, separately (with nondum aperta consensione), Tac. A. 3, 43: legere terereque, Hor. Ep. 2, 1, 92.