Lewis & Short

victŭālis, e, adj. [2. victus], of or belonging to nourishment or sustenance (postclass.).

  1. I. Adj.: ministerium, App. Dogm. Plat. 1, p. 10, 17: sumptus, Cod. Just. 8, 51, 20.
  2. II. Subst.: victŭālia, ĭum, n., provisions, victuals, Cassiod. Var. 3, 44; 4, 5; Vulg. 2 Macc. 3, 10.