suc-clāmo (subc-), āvi, ātum, 1, v. a., to call or cry out, to shout, exclaim after or in reply to any thing (not in Cic. or Cæs.); with obj.-clause: haec Virginio vociferanti succlamabat multitudo, nec illius dolori nec suae libertati se defuturos, Liv. 3, 50, 10: quidam ausi sunt mediā ex contione succlamare: Abite hinc, ne, etc., id. 44, 45; cf.: si esset libera haec civitas, non tibi succlamassent, id. 6, 40: cum centuria fre quens succlamasset, nihil se mutare sententiae, etc., id. 26, 22, 8: cui dicto, Val. Max. 6, 2, 3.
Impers. pass.: succlamatum est, et frequenter a militibus Ventidianis, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 3: ad hoc cum succlamatum est, Liv. 10, 25; 21, 18; 42, 53.