Lewis & Short

sătĭas, ātis (collat. form sătĭes, Juvenc. 1, 637: ad satiem, id. 3, 216; abl. satie, Plin. 8, 51, 77, § 209), f. [satis], a sufficiency, abundance, plentifulness.

  1. I. In gen. (mostly ante- and post-class.; not found in Cic. or Cæs.; commonly used only in nom. sing., the other cases being taken from satietas): quorum crudelitatem numquam ulla explet satias sanguinis, Att. ap. Non. 172, 7 (Trag. Rel. p. 133 Rib.); cf. id. ap. Cic. N. D. 3, 38, 90 (v. Charis. p. 70 P., and l. l. p. 188 Rib.): fessus satiate videndi, Lucr. 2, 1038: haec juvabant Cum satiate cibi, along with abundance of food, i. e. after eating sufficiently, id. 5, 1391: ut hodie ad litationem huic suppetat satias Jovi, * Plaut. Ps. 1, 3, 100: frumenti ex inopiā gravi satias facta, Sall. Fragm. ap. Non. 172, 13 (Hist. 2, 29 Dietsch): fructibus omnium generum ita subnascentibus ut numquam satias voluptatibus desit, Plin. 5, 1, 1, § 6; Macr. S. 7, 12, 21: ad satiatem terra ferarum Nunc etiam scatit, in abundance, abundantly, Lucr. 5, 39.
  2. II. In partic., subject., satisfied desire, satiety; a loathing, disgust (ante-class. and since the Aug. period, but not in Quint.; cf., on the other hand, satietas): satias jam tenet Studiorum istorum, Ter. Hec. 4, 2, 18: omnium rerum, Lucil. ap. Non. 172, 14: sicubi eum satias Hominum aut negoti si quando odium ceperat, Ter. Eun. 3, 1, 14; so (corresp. with odium) id. Eun. 5, 5, 3; (with taedium), Tac. A. 16, 16: si forte jam satias amoris in uxore ex multā copiā cepisset, Liv. 30, 3 Drak. N. cr.: satias capit aliquem, Tac. A. 3, 30 fin.; Macr. S. 7, 12 med.: vini, Liv. 25, 23 fin. Drak. N. cr.; Tac. A. 3, 54.