Lewis & Short

rustĭcātĭo, ōnis, f. [rusticor].

  1. I. A living in the country, country life: neque militia solum, sed etiam peregrinationes rusticationesque communes, Cic. Lael. 27, 103.
  2. II. Agriculture, husbandry, Col. praef. § 13; 1, 1, 6; 11, 1, 6: creata ab Altissimo, Vulg. Ecclus. 7, 16.