Lewis & Short

rĕ-verbĕro, āre, 1, v. a.,

  1. I. to strike back, repel, cause to rebound (post-Aug.): sic veneficiis corpus induruit, ut saxa reverberet, Sen. Contr. 1, 3, 11: Indus saxis saepe impeditus quīs crebro reverberatur, Curt. 8, 9, 7: reverberato lapide, Amm. 24, 4, 28: ut humus molliter cedat nec incrementa duritiā suā reverberet, Col. 3, 13, 7: usque adeo ut radios omnis nostri tuoris splendore reverberent, App. de Deo Socr. p. 48, 3: hinc vi reverberante ventorum, Amm. 22, 15, 7.
  2. II. Trop.: iram Fortunae, Sen. Clem. 2, 5, 4; Claud. Mam. Stat. An. 1. 27; cf. Amm. 22, 15, 7.