Lewis & Short

assŭētūdo (ads-; v. assuesco init.), ĭnis, f. [assuetus], a being accustomed to a thing, custom, habit.

  1. I. In gen. (rare; not in Cic.): amor adsuetudinis, Varr. L. L. 9, § 20 Müll.: longāque alit assuetudine flammas, Ov. M. 10, 173: Nil adsuetudine majus, id. A. A. 2, 345: adsuetudo mali, Liv. 25, 26, 5; 27, 39; 44, 5: seu naturā sive adsuetudine suspensa et obscura verba, Tac. A. 1, 11: confarreandi adsuetudo, id. ib. 4, 16: adsuetudo voluptatum, id. H. 2, 62: malorum, id. A. 6, 40: furandi, Gell. 11, 18, 17.
  2. II. Esp. in mal. part. (v. assuesco, II.), Tac. A. 13, 46.