Lewis & Short

as-sīdo (ads-, Ritschl, Fleck., B. and K., Dietsch; ass-, Roth), sēdi, no sup., 3, v. n., to sit down, seat one’s self somewhere, sit (syn. assideo).

      1. a. Absol.: Adsido; accurrunt servi; soccos detrahunt, Ter. Heaut. 1, 1, 72: adsidamus, si videtur, Cic. Ac. 1, 4, 14: Assidentem (Caesarem) conspirati specie officii circumsteterunt, Suet. Caes. 82.
      2. b. With an adjunct of place: in sellā apud magistrum adsideres, Plaut. Bacch. 3, 3, 28: hic, id. Stich. 1, 2, 35: hic in arā, id. Rud. 3, 3, 26: eo mulier adsidat, Cato, R. R. 157, 11: ut aves videre possint, ubi adsidant, Varr. R. R. 3, 5, 3: super aspidem, Cic. Fin. 2, 18, 59: aquila in culmine domūs assedit, Suet. Tib. 14: humi assidens, id. Ner. 53 al.
      3. c. With acc. (cf. assideo, II. A.): Hiempsal dextrā Adherbalem adsedit, Sall. J. 11, 3: se utrumque adsidere jussit, Aur. Vict. Caes. 10.
        Of an orator who sits down after he has finished his speech: Peroravit aliquando, adsedit; surrexi ego, he sat down, took his seat, Cic. Rosc. Am. 22: subito adsedit, cum sibi venenis ereptam memoriam diceret, id. Or. 37, 129: Set ubi adsedit, Catilina etc., Sall. C. 31, 7; 53, 1.