Lewis & Short

1. quandō -quē, adv.

  1. I. Rel.
    1. A. Temp., at what time soever, whenever, whensoever, as often as (class.): QVANDOQVE SARPTA DONEC DEMPTA ERVNT, Lex XII. Tabularum: quandoque ab eādem parte sol eodemque tempore iterum defecerit, tum, etc., Cic. Rep. 6, 22, 24: ut, quan doque idem prodigium nuntiaretur, feriae per novem dies agerentur, Liv. 1, 31, 4: reddituros, quandoque recepisset, Curt. 7, 10, 9; Liv. 27, 10, 5: indignor, quandoque bonus dormitat Homerus, Hor. A. P. 359: quandoque trahet feroces Per sacrum clivum … Sicambros, id. C. 4, 2, 33: quandoque ossa Capyis detecta essent, fore ut, etc., Suet. Caes. 81.
    2. B. Causal, since, inasmuch as: quandoque tu extra ordinem pugnasti, etc., Liv. 8, 7, 15; 9, 10, 9: quandoque tu nullā umquam mihi in cupiditate defuisti, Cic. Verr. 2, 3, 80, § 187.
  2. II. Indef.
    1. A. At some time, at one time or other: ego me Asturae diutius arbitror commoraturum, quoad ille quandoque veniat, Cic. Fam. 6, 19, 2: ne quandoque parvus hic ignis incendium ingens exsuscitet, Liv. 21, 3, 6: et tu, Galba, quandoque degustabis imperium, Tac. A. 6, 20: emptio non videtur et ideo quandoque lui potest, Paul. Sent. 2, 13, 4.
    2. B. Now and then, sometimes (post-Aug.): nonnumquam per duos menses durat: quandoque brevius finitur, Cels. 6, 6: quandoque fiunt trabes, quandoque clipei, Sen. Q. N. 1, 1, 15; Col. 7, 3, 13.