Lewis & Short

prōventus, ūs, m. [provenio], a coming forth, growing up, growth, increase; produce, yield, crop (not in Cic.; syn. reditus).

  1. I. Lit.: proventu oneret sulcos, Verg. G. 2, 518: papilionis, Plin. 18, 25, 57, § 209: rosarum, id. 21, 5, 11, § 22: olei, id. 17, 21, 19, § 93: lactis, id. 20, 12, 48, § 122: uberi vinearum proventu, Suet. Claud. 16 fin.: ficus trifero proventu, Plin. 15, 18, 19, § 71; Amm. 22, 8, 32; Sen. Ben. 4, 33, 2; id. Ep. 114, 1; cf.: equinus proventus, Sol. 45, 5.
    In plur.: frugum, Censor. 18, 7; Plin. 19, 5, 24, § 74; 19, 12, 62, § 189.
    1. B. Transf., a supply, number: tum deinde efflorescatoratorum ingens proventus, Quint. 12, 10, 11: poëtarum, Plin. Ep. 1, 13, 1: clarorum virorum, Just. 13, 1, 12: murium, Plin. 10, 65, 85, § 186: cuniculorum, id. 8, 55, 81, § 218.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., an issue, result: errare, si qui in bello omnis secundos rerum proventus expectent, Caes. B. G. 7, 29: omnes milites intenti pugnae proventum expectabant, id. ib. 7, 80: hujus peregrinationis, App. M. 2, p. 120, 12.
    2. B. In partic., a fortunate issue, happy result, success: superioris temporis, Caes. B. C. 2, 38: secundarum rerum, Liv. 45, 41: orationis, Plin. Ep. 9, 13, 18; Vulg. 1 Cor. 10, 13.