Lewis & Short

proelĭor (prael-), ātus, 1, v. dep. n. [proelium], to join battle, to engage in battle, fight (class.).

  1. I. Lit.: legiones in ipsis fluminis ripis proeliabantur, Caes. B. G. 2, 23: pedibus, id. ib. 4, 2: ad Syracusas, Cic. Div. 1, 25, 53: ita proelians interficitur, Caes. B. C. 2, 42: fortissime proeliando, Hirt. B. G. 8, 19: apes inter se et cum alteris quasi cum exteris gentibus proeliantur, Col. 9, 9, 5; cf. Hirt. B. Alex. 44; Caes. B. C. 1, 78; Just. 2, 11, 11: bella Domini, Vulg. 1 Reg. 18, 17 et saep.
  2. II. Transf.
    1. A. In mal. part.: ex animo proeliabor, App. M. 2, p. 119, 21.
    2. B. In gen., to contend, fight with words: vehementer proeliatus sum, Cic. Att. 1, 16, 1.