praestōlor, ātus (inf. paragog. praestolarier, Plaut. Ep. 2, 2, 33; act. collat. form praestolaras, Liv. And. ap. Non. 475, 32: praestolabo, Turp. ap. ib. 475, 31; cf. App. M. 5, 20), 1, v. dep. n. and a. [1. praesto], to stand ready for, to wait for, expect a person or thing (syn.: opperior, exspecto): praestolari dicitur is, qui ante stando, ibi, quo venturum excipere vult, moratur, Paul. ex Fest. p. 223 Müll.; cf.: praestolari est praesto esse et apparere, Don. ad Ter. Eun. 5, 5, 5.
- (α) With dat.: qui tibi ad Forum Aurelium praestolarentur armati, Cic. Cat. 1, 9, 24: ut in Formiano tibi praestoler, id. Att. 2, 15, 3; 3, 20, 1.
- (β) With acc.: ego illum ante aedis praestolabor, Plaut. Most. 5, 1 18; so, aliquem, id. Truc. 2, 3, 15: quem praestolare, Parmeno? Ter. Eun. 5, 5, 5: adventum illius, Vulg. Judic. 9, 25: lucem, id. Job, 30, 26.
- (γ) Absol.: ego illam illic video praestolarier, Plaut. Ep. 2, 2, 33: ad Clupeam praestolans, Caes. B. C. 2, 23.
- * (δ) With gen.: advenientium cohortium praestolari, Sisenn. ap. Non. 161, 32.