Lewis & Short

praedātor, ōris, m. [praedor], a plunderer, pillager.

  1. I. Lit. (class.): quos ego in eodem genere praedatorum direptorumque pono, Cic. Cat. 2, 9, 20: exercitus, praedator ex sociis, Sall. J. 44, 1.
  2. II. Transf.
    1. A. A hunter (poet.): praedator aprorum, Ov. M. 12, 306; Stat. Th. 4, 316.
      Transf.: corporis, i. e. a ravisher, Petr. 85, 3.
    2. * B. A rapacious or avaricious man, Tib. 2, 3, 43.