argūmentātĭo, ōnis, f. [argumentor] (a rhet. t. t., most freq. in Cic.).
- I. An adducing of proof, an argumentation: argumentatio nomine uno res duas significat, ideo, quod et inventum aliquam in rem probabile aut necessarium, argumentatio vocatur et ejus inventi artificiosa expolitio, Cic. Inv. 1, 40: argumentatio est explicatio argumenti, id. Part. Or. 13: perspicuitas argumentatione elevatur, id. N. D. 3, 4, 9: probabilis, id. Fin. 5, 4, 9: expositio verbosior quibusdam argumentis, argumentis dico, non argumentatione, Quint. 4, 2, 79; 5, 14, 35; 11, 3, 164 al.
- II. The proof itself: etiamne in tam perspicuis rebus argumentatio quaerenda est aut conjectura capienda? Cic. Rosc. Am. 35.