pĕremptōrĭus (pĕremtōr-), a, um, adj. [perimo].
- I. Lit., destructive, deadly, mortal (post-class.): venenum, App. M. 10, p. 243, 30: spiculum, Tert. Anim. 25; Sid. Ep. 8, 11.
- II. Trop., qs. that destroys or precludes all debate, i. e. decisive, final, peremptory (jurid. Lat.): peremptorium edictum inde hoc nomen sumpsit, quod perimeret disceptationem, hoc est ultra non pateretur adversarium tergiversari, Dig. 5, 1, 70: dicuntur exceptiones aut peremptoriae aut dilatoriae. Peremptoriae sunt, quae perpetuo valent nec evitari possunt, etc., Gai. Inst. 4, § 120 sq. and 121; cf. Dig. 44, 1, 3.
Adv.: pĕremptōrĭē (pĕremtōr-), in a peremptory manner, peremptorily: argumentari, Claud. Mam. Stat. Anim. 3, 1.