Lewis & Short

paupĕrĭes, ēi, f. [root ], poverty (poet. and in post-Aug. prose for the class. paupertas).

  1. I. Lit.: quod in pauperie meā senex graviter gemam, Enn. ap. Non. 494, 5 (Trag. v. 236 Vahl.): erum intulit in pauperiem, Plaut. Truc. 2, 7, 21 (al. inpulit); Ter. Heaut. 1, 1, 59: pauperiem et duros perferre labores, Verg. A. 6, 437: angustam pauperiem pati, Hor. C. 3, 2, 1: immunda, id. Ep. 2, 2, 199: importuna, id. C. 3, 16, 37: dura, id. ib. 4, 9, 49: proba, id. ib. 3, 29, 55: vera, Tac. H. 4, 47; Lact. 6, 20, 25: vixit in summā pauperie et paene inopiā, Suet. Gram. 11: impoenitendae pauperiei se committere, App. M. 11, p. 271, 35; cf. paupertas.
  2. II. Transf., in jurid. Lat., injury, damage, loss, which one suffers from an animal (perh. mentioned in the Twelve Tables): si quadrupes pauperiem fecisse dicatur, Dig. 9, tit. 1; Paul. Sent. 1, 15, 1: pauperies est damnum sine injuriā facientis datum: nec enim potest animal injuriam fecisse, quod sensu caret, Dig. 9, 1, 1.