Lewis & Short

parsĭmōnĭa (parcĭmōnĭa), ae (collat. form, PARCIMONIVM, Inscr. Donat. 35, 4), f. [parco], sparingness, frugality, thrift, parsimony.

  1. I. Lit.: dies noctesque estur, bibitur, neque quisquam parsimoniam adhibet, Plaut. Most. 1, 3, 78: parsimonia et duritia, id. ib. 1, 2, 75; id. Truc. 2, 2, 55; Ter. Heaut. 3, 1, 32; Cic. Verr. 2, 2, 3, § 7: res familiaris conservatur diligentiā et parsimoniā, id. Off. 2, 24, 87: non intellegunt homines, quam magnum vectigal sit parsimonia, id. Par. 6, 3, 49: instrumenti et supellectilis, Suet. Aug. 73.
    In plur. (anteand post-class.): veteres mores veteresque parsimoniae, Plaut. Trin. 4, 3, 21: adesto castis, Christe, parsimoniis, i. e. at the fasts, Prud. Cath. 7, 3: sine parsimoniā, lavishly, Amm. 15, 4, 8.
    Prov.: sera parsimonia in fundo est, it is too late to spare when all is spent, Sen. Ep. 1, 5 (cf. the Gr. δεινὴ δ’ ἐϝὶ πυθμένι φειδώ, Hesiod. Ἔργ. 369).
  2. II. Trop.: sunt pleraeque aptae hujus ipsius orationis parsimoniae, Cic. Or. 25, 84 (v. the passage in connection).