Lewis & Short

ob-rōdo, ĕre, v. a., to gnaw (ante- and post-class. for mordeo).

  1. I. Lit.: vermis te semper obrodit, Ambros. Tob. 7, § 26: ut quod obrodat sit, Plaut. Am. 2, 2, 92.
  2. II. Trop., to gnaw over, chew upon; to backbite, depreciate: haec sunt argumentationis ossa, quae obroditis, Tert. adv. Marc. 2, 5 init.: sacrilego morsu pretiosum fidei velamen obrodunt, Ambros. Spir. Sanct. 1, 16, 164: frequenter obrodi a maledicis obtrectatoribus, id. in Psa. 118, Serm. 8, 36.