Lewis & Short

ob-lĭnĭo, ii, itum, 4, v. a. (post-Aug. collat. form of oblino, q. v.),

  1. I. to bedaub, besmear: talearum capita misto fimo cum cinere oblinire, Col. 5, 9, 3; so fin.; id. 12, 2, 42; 12, 15, 2; 12, 44, 6: si quis aliquem caeno, luto oblinierit, Dig. 47, 11, 1, § 1: so, oblinierit, Scrib. Comp. 230: cinis oblinita, id. ib. 245.
  2. II. Transf., to blot out: veritatem, Ambros. Spir. Sanct. 3, 10, 60.