Lewis & Short

nōs, nostrum, etc., the plur. of ego, q. v. (gen. nostrōrum and nostrārum, for nostrum: nemo nostrorum, Plaut. Poen. 4, 2, 39: nostrarum quisquam, Ter. Eun. 4, 4, 11) [cf. Sanscr. nāu; Gr. νῶϊ], we: nos, nos, dico aperte, consules desumus, Cic. Cat. 1, 1, 5.
It is frequently used instead of ego: noshabemus, Cic. Fam. 1, 1, 4; Juv. 1, 15: nos patriam fugimus, Verg. E. 1, 4.
Instead of the gen. poss. noster is commonly used. But: impedis et ais "habe meam rationem." Habe nostrum, Cic. Att. 7, 9, 4.
So, freq. with omnium: communis nostrum omnium patria, Cic. Fl. 2, 5: communem omnium nostrum condicionem miserari, id. Mur. 27, 55: praesens omnium nostrum fortuna, Liv. 25, 38, 2; 21, 43, 18.
The gen. obj. is usually nostri, rarely nostrum: nil nostri miserere? Verg. E. 2, 7: memoria nostri tua, Cic. Fam. 12, 17, 1: amor nostri, id. ib. 5, 12, 3: nostri cupidine captus, Ov. M. 13, 762: vale, nostri memor, Juv. 3, 318.
Gen. part. nearly always nostrum: quem enim nostrum, Cic. Fam. 5, 12, 5: domus utriusque nostrum, id. Q. Fr. 2, 4, 2: Fabio amantissimo utriusque nostrum, id. Att. 8, 12, 1.
Plur. with sing. predic.: absente nobis for absente me, Ter. Eun. 4, 3, 7: nobis merenti, Tib. 3, 6, 55: insperanti nobis, Cato, 107, 5 sq.
It often takes the suffix -met, Hor. S. 1, 3, 67; 1, 10, 56.