Lewis & Short

jactātĭo, ōnis, f. [jacto], a throwing or tossing to and fro, a shaking, agitation, violent or frequent motion.

  1. I. Lit.: corporis, motion, gestures, Cic. Or. 25, 86: ubi primum ducta cicatrix, patique posse visa jactationem, Liv. 29, 32: manus, Quint. 10, 7, 26; of a storm at sea: ex magna jactatione terram videre, Cic. Mur. 2, 4: armigeri in castra referebant (eum) jactationem vulnerum haud facile tolerantem, the jolting, Curt. 6, 5, 1.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., of mental agitation: jactationes animorum incitatae, Cic. Tusc. 5, 6, 15.
    2. B. Esp.
      1. 1. A boasting, bragging; ostentation, display, vanity: jactatio est voluptas gestiens et se efferens insolentius, Cic. Tusc. 4, 9, 20: verborum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 2: nulla cultūs, Tac. G. 6: extemporalis garrulitas circulatoriae jactationis est, Quint. 2, 4, 15: eruditionis, id. 1, 5, 11: nonnullorum hominum jactationem et insolentiam ferre non potes, Cael. ap. Cic. Att. 10, 9, A, 5.
      2. 2. Jactatio popularis, a striving after popular applause, Cic. Clu. 35, 95; id. Har. Resp. 20, 43; so, jactatio cursusque popularis, id. Prov. Cons. 16, 38; cf.: eloquentia haec forensisornata verbis atque sententiis jactationem habuit in populo, id. Or. 3, 13.