Lewis & Short

injūrĭor, ātus sum, 1, v. dep. [injuria], to do an injury, to injure (post-Aug. and rare): omne fortuitum citra nos saevit atque injuriatur (a dub. reading), Sen. Const. 9, 1.
Impers.: plus victoriatum est, quam injuriatum, Tert. adv. Gnost. 6.
Pass. part.: injuriatus, Sen. Ben. 7, 31, 1 Fickert (al. in injuriam): elephas injuriatus, Cassiod. Var. 12, 30.