Lewis & Short

ămoenĭtas, ātis, f. [amoenus], pleas antness, delightfulness, loveliness.

  1. I. Lit., of places (as scenery, a garden, river, etc.; in the poets, except Plaut., rare; never in Ter., Lucr., or Hor.): nunc domus suppeditat mihi hortorum amoenitatem, Cic. Q. Fr. 3, 1, 4: fluminis, id. ib. 3, 1, 1: amoenitates orarum et litorum, id. N. D. 2, 39; so id. Leg. 2, 1; id. Rep. 2, 4; Nep. Att. 13; Col. 1, 4, 8; Flor. 2, 11, 4 al.
  2. II. Metaph.
    1. A. Of other things (so in Plaut. and the prose-writers of the post-Aug. per., but not in Cic.): amoenitates omnium venerum atque venustatum, Plaut. Stich. 2, 1, 5: hic me amoenitate amoenā amoenus oneravit dies, id. Capt. 4, 1, 7: amoenitates studiorum, Plin. praef.: vitae, Tac. A. 5, 2: verborum, Gell. 12, 1 fin.: orationis, id. 10, 3 al.
    2. B. As a term of endearment: uxor mea, mea amoenitas, quid tu agis? my delight, Plaut. Cas. 2, 3, 13: mea vita, mea amoenitas, meus ocellus, id. Poen. 1, 2, 152.