Lewis & Short

2. ĭn-audītus, a, um, adj., unheard.

  1. I. (On account of its novelty or strangeness.) Unheard-of, unusual, strange, new (freq. and class.; a favorite word of Cic.): nihil dicam reconditum, nihil aut inauditum vobis aut cuiquam novum, Cic. de Or. 1, 31, 137; cf. id. Rep. 2, 12: quod nobis inauditum est, Quint. 1, 6, 9: novum est, non dico inusitatum, verum omnino inauditum, Cic. Caecin. 13, 36; cf. id. Vatin. 14, 33: novum crimen et ante hunc diem inauditum, id. Leg. 1, 1: insignis quaedam, inaudita, nova magnitudo animi, id. Sest. 39, 85: incredibilis atque inaudita gravitas, id. Balb. 5, 13: modus et inauditus et incredibilis, Quint. 7, 6, 11: novellas et inauditas sectas veteribus religionibus opponere, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 3, 3; cf. § 7.
    Comp.: hominum nescias invisitatius an inauditius genus, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 3, 14.
  2. II. Unheard (of an accused person), without a hearing (only post-Aug.): inauditus et indefensus, Tac. A. 2, 77; 4, 11; cf.: inauditos et innoxios relegavit, Suet. Claud. 38; id. Galb. 14; id. Vit. 14; Just. 22, 2 fin.; also of the cause or defence of the accused: neque inaudita causa quemquam damnari, etc., Dig. 48, 17, 1.
  3. * III. Without hearing: alia (animalia) gignuntur aut inodora inauditave, Gell. 7, 6, 1 (al. inauritave).