hirrĭo (irrio), īre, v. n., of dogs, to snarl: hirrire = garrire, quod genus vocis est canis rabiosae, Paul. ex Fest. p. 101 Müll. N. cr.; cf.: hirrit ὅταν κύων ἀπειλῇ ὑλακτῶν, Gloss. Philox.: veluti est canibus innatum, ut, etsi non latrant, tamen hirriant, Sid. Ep. 7, 3; Diom. 367 P.