hăbĭtātĭo, ōnis, f. [habito],
- I. a dwelling, inhabiting: ad habitationem praebere mansionem, Pall. 1, 9, 1: aquarum, Firm. Math. 2, 10 init.
- II. Transf., a dwelling, habitation.
- A. Lit. (class.; cf.: domus, domicilium, sedes, mansio, tectum): scelestae haec aedes, impiast habitatio, Plaut. Most. 2, 2, 73; cf. id. ib. 67: ut nobis haec habitatio Bona, fausta … eveniat, id. Trin. 1, 2, 2: peto a te, ut ei de habitatione accommodes, Cic. Fam. 13, 2: sumptus habitationis, id. Cael. 7, 17; Cato, R. R. 128; Col. 1, 6, 6: alicui gratuitam habitationem praestare, Gai. Inst. 4, 153; in plur.: mercedes habitationum annuae, house-rent, Caes. B. C. 3, 21, 1.
- B. Rent for a dwelling, house-rent: annuam habitationem Romae usque ad bina milia nummum remisit, Suet. Caes. 38.