fīlĭa, ae (gen. filiāi, Plaut. Aul. 2, 4, 16 al.; dat. and abl. plur. filiabus, Cato ap. Prisc. p. 733 P.; Liv. 24, 26, 2; Sen. Q. N. 1, 17 fin.; Inscr. Grut. 750, 6; August. C. D. 3, 5; 15, 23; Dig. 30, 15, § 1; 40, 12, 3, § 2; cf. Plin. ap. Charis. p. 103 fin. P.; and filiis, Enn. ap. Prisc. l. l.; Plaut. Stich. 4, 1, 61; id. Poen. 5, 3, 9; Front. Strat. 4, 3, 5; Liv. 38, 57, 2 Drak.; Just. 7, 3, 3; Auct. B. Alex. 33, 2; Aur. Vict. Vir. Ill. 22), f. [filius], a daughter: tua reconcilietur uxor, mea necetur filia, Enn. ap. Ruf. § 37 (Trag. v. 267 ed. Vahl.): Numae Pompilii nepos ex filia rex a populo est Ancus Marcius constitutus, Cic. Rep. 2, 18: o matre pulchra filia pulchrior, Hor. C. 1, 16, 1.
In apposition: cum Decimus quidam Verginius virginem filiam … in foro sua manu interemisset, Cic. Rep. 2, 37: virgo, Ter. Ad. 3, 4, 20; Quint. 9, 2, 70: eam quae nobis adoptione filiae loco esse coeperit, Gai. Inst. 1, 59.