Lewis & Short

exsĕcūtĭo (exec-), ōnis, f. [exsequor], an accomplishing, performance, execution (post-Aug.).

  1. I. In gen.: instituti operis, Plin. 35, 8, 34, § 53: legis, Front. Aquaed. fin.
  2. II. Esp.
    1. A. In jurid. lang., a judicial prosecution, indictment: delictorum quorundam, Dig. 47, 1, 1: criminis, delicti, ib. 50, 16, 131 fin.; cf. ib. 178, § 2.
    2. B. Jurisdiction, official authority: exsecutionem ejus negotii libens suscepit (Corbulo), Tac. A. 3, 31: Syriae, i. e. administration, government, id. ib. 15, 25.
    3. C. Of speech, a discussion, complete treatment: differam hoc in praesenti: desiderat enim propriam et longam exsecutionem, etc., Sen. Ep. 52 fin.; id. Contr. 3 praef.; Quint. 5, 13, 27; Plin. Ep. 8, 14, 6.
      Plur.: exsecutiones rerum vitare, Vulg. 2 Macc. 2, 32.