Lewis & Short

dēvexus, a, um, adj. [deveho], of places, inclining downwards, sloping, shelving, steep (class.—for syn. v. declivis).

  1. I. Lit.: lucus Vestae, qui a Palatii radice in novam viam devexus est, Cic. Div. 1, 45; cf. Liv. 44, 35: mundus in Austros, Verg. G. 1, 241; and: devexus in planum, Plin. Pan. 7, 1, 1: ut de locis superioribus haec declivia et devexa cernebantur, * Caes. B. G. 7, 88: arva, Ov. M. 8, 330: margo (lacus), id. ib. 9, 334 (with acclivus): Orion, i. e. towards his setting, Hor. Od. 1, 28, 21; cf.: sol paulum a meridie, Cic. Fragm. ap. Macr. S. 6, 4; and dies devexior, Claud. Cons. Mall. Theod. 57: globus devexior, Mart. Cap. 6, § 593.
    Hence, subst.: dēvexum, i, n., an inclined surface, a slope: aqua in devexo fluit, in plano continetur et stagnat, Sen. Q. N. 3, 3.
  2. II. Transf., inclining, declining: aetas jam a diuturnis laboribus devexa ad otium, Cic. Att. 9, 10, 3: aetas, Sen. Ep. 12: devexa et molliter desinens compositio, id. ib. 114, 15.
    Absol.: per devexum ire, i. e. easily, Sen. Vit. Beat. 25 fin.