Lewis & Short

cuicuimŏdi (ante-class. quoiquoi mŏdi) [quisquis-modus], euphon. form for cujuscujusmodi (very rare in MSS., but vouched for by the ancient grammarians; v. Kuhner, Gram. I. p. 398; 405 sq.), of what sort, kind, or nature soever: sisne necne ut esse oportet, malus, bonus quoiquoi modi, Plaut. Bacch. 3, 2, 16: velim omnia quam diligentissime, cuicuimodi sunt, scribas, Cic. Att. 3, 22, 4; id. Verr. 2, 5, 41, § 107 Zumpt and Halm ad loc.; cf. Madv. ad id. Fin. 3, 9, 30: cuicuimodi fuerit illa (lex), Cic. Leg. 2, 5, 13; cf. id. Tusc. 3, 34, 83; 5, 41, 121 (al. cujusmodi): sed Epicurus, cuicuimodi homo est, Gell. 2, 8, 6: cuicuimodi est, id. 9, 2, 6.