conductĭo, ōnis, f. [conduco]. 
- I.  A bringing together, uniting. 
- A.  In gen. (very rare), Cic. Inv. 1, 40, 74; cf. id. ib. § 73.
 Hence,
- B.  Esp., in later medic. writers, a spasm, convulsion, σπασμός: musculorum, Cael. Aur. Acut. 2, 10: nervorum, id. ib. 3, 18, 177; 2, 3, 16 al.
- II.  A hiring, farming (rare): (fundi), Cic. Caecin. 32, 94:  (vectigalium), Liv. 43, 16, 2: tota renuntiata est, Cic. Verr. 1, 6, 16 Zumpt (B. and K. condicio).