Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sĕdĭbĭlis, e, adj. [sedeo, q. v.], capable of being sat upon (late Lat.), Cassiod. in Psa. 1, 1. († sĕdĭcŭlum, sedile, Fest. p. 336 Müll.; acc. to Varr. L. L. 8, § 54 ib. this word is correctly formed, but not in use.)

Sēdĭgĭtus, a [sex-digitus, six-fingered, having six fingers on one hand, Plin. 11, 43, 99, § 244], a Roman cognomen given to the poet C. Volcatius, Gell. 3, 3, 1; 15, 24, 1; cf. Anth. Lat. 140 Meyer.

sĕdīle, is, n. [sedeo],

  1. I. a seat, bench, stool, chair, etc. (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic.; syn.: sella, scamnum); sing.: membra senex posito jussit relevare sedili, Ov. M. 8, 639; id. Med. Fac. 13; Verg. A. 8, 176; Cels. 1, 3, 22; cf. id. 1, 8, 66: se in sedili suo tenere, Sen. Ep. 70, 23; Gell. 2, 2, 8.
    Plur., of the seats in a theatre: sedilibus magnus in primis eques sedet, Hor. Epod. 4, 15; so, spissa nimis complere sedilia flatu, id. A. P. 205; cf.: lignea in Campo Martio, Suet. Aug. 43.
    Of other seats, Verg. G. 4, 350; id. A. 1, 167: factaque de vivo pressere sedilia saxo, Ov. M. 5, 317: e marmore, Plin. Ep. 5, 6, 40.
    Of the rowers’ banks or benches in a vessel, Verg. A. 5, 837: avium, Varr. R. R. 3, 5, 13.
  2. II. Transf., a sitting still: post iter primum sedile, deinde unctio, Cels. 1, 3: alvum adstringit labor, sedile, id. ib.

sĕdĭmen, ĭnis, n. [sedeo], settlings, sediment (late Lat.): urinae, Cael. Aur. Tard. 5, 4, 64; 5, 10, 108; cf. sedimentum.

* sĕdĭmentum, i, n. [sedeo], a settling, sinking down, subsidence: molis (sc. obelisci), Plin. 36, 10, 15, § 73.

sēdĭtĭo, ōnis, f. [sed, i. e. sine (v. h. v.), and itio; thus, orig., a going aside, going apart; hence],

  1. I. Lit., an insurrectionary separation (political or military); dissension, civil discord, insurrection, mutiny, sedition (very freq. and class.; syn.: secessio, defectus): ea dissensio civium, quod seorsum eunt alii ad alios, seditio dicitur, Cic. Rep. 6, 1, 3 (ap. Serv. Verg. A. 1, 149, and Non. 25, 6): duobus tribunis plebis per seditionem creatis, id. ib. 2, 34, 59; cf. Liv. 2, 31 fin. sq.: si qui in seditione non alterius utrius partis fuisset, Cic. Att. 10, 1, 2; cf. Gell. 2, 12, 1: ne qua seditio oriretur, Caes. B. G. 7, 28 fin.; Sall. C. 34, 2: seditione factā, Caes. B. C. 1, 87, 3: seditionem inter Poenos et Siculos milites esse factam, Cic. Div. 1, 24, 50; cf.: seditio inter belli pacisque auctores orta, Liv. 2, 16: seditionem ac discordiam concitare, Cic. Mur. 39, 83: commovere, id. Att. 2, 1, 8: movere, Vell. 2, 68, 2: coeptare, Tac. A. 1, 38; 1, 45; 2, 81 et saep.: componere, id. H. 4, 14: magno in populo cum saepe coörta est Seditio, etc., Verg. A. 1, 149; Hor. Ep. 1, 2, 15: seditione potens, Verg. A. 11, 340.
    Plur.: cum hominem seditiosum defenderet, non dubitavit seditiones ipsas ornare, Cic. de Or. 2, 28, 124; 2, 48, 199; Sall. J. 37, 1; Liv. 4, 2; 5, 3; Quint. 2, 16, 2; Hor. C. 3, 3, 29; 3, 6, 13; Tac. A. 4, 68 et saep.
    Seditio, personified as one of the attendants of Fama, Ov. M. 12, 61.
  2. II. Transf., in gen., dissension, discord, strife, quarrel (very rare; mostly poet.; in Cic. only as a transl. of the Greek στάσις): Amphitruo uxori turbas conciettum meus pater Eam seditionem in tranquillum conferet, Plaut. Am. 1, 2, 16: ut homini adulescentulo Filiam darem in seditionem atque in incertas nuptias, Ter. And. 5, 1, 11 Ruhnk.: cui studeat, deus omnis habet, crescitque favore Turbida seditio, donec Juppiter, etc., Ov. M. 9, 426; so, domestica (opp. fraterna concordia), Liv. 45, 19: pantomimorum, Suet. Ner. 26: non illaudata (with magno certatur amore), Claud. in Rufin. 2, 226.
    1. B. Of inanimate and abstract things: seditio maris, uproar, turbulence, Stat. Th. 9, 142: pelagi, Manil. 2, 90: siderum, id. 2, 196: flammasque rebelles Seditione tori (Eteoclis et Polynicis), Stat. Th. 1, 36: intestina corporis, Liv. 2, 32, 12.
      Comically: seditionem facit lien, occupat praecordia, rebels, and takes possession of my stomach, Plaut. Merc. 1, 14: Archytas iracundiam, videlicet dissidentem a ratione, seditionem quandam animi vere ducebat, et eam consilio sedari volebat, Cic. Rep. 1, 38, 60.

sēdĭtĭōsē, adv., v. seditiosus fin.

sēdĭtĭōsus, a, um, adj. [seditio].

  1. I. Full of civil discord, factious, turbulent, mutinous, seditious (freq. and class.; syn.: tumnltuosus, turbulentus): adhortari adulescentes, ut turbulenti, ut seditiosi, ut perniciosi cives velint esse, Cic. Phil. 1, 9, 22; so, seditiosus et turbulentus civis, id. de Or. 2, 11, 48; cf. id. ib. 2, 31, 135: qui pro republicā seditiosum civem toties compescuisset, Quint. 11, 1, 40: seditiosi tribuni plebis, Cic. Leg. 3, 19, 44; cf.: triumviri seditiosissimi, id. Rep. 1, 19, 31: seditiosissimus quisque, Tac. A. 1, 44; id. H. 2, 66; 4, 34; Suet. Caes. 70.
    Esp. of language: in summam invidiain contionibus cum cottidianis seditiosis et turbulentis adduxerat, Cic. Clu. 37, 103: seditiosa atque improba oratio, Caes. B. G. 1, 17: seditiosissima oratio, Auct. B. Afr. 28, 2: seditiosae voces, Liv. 6, 20; Tac. H. 3, 50: seditiosis vocibus regem increpare, Curt. 9, 4, 16; 10, 2, 12: seditiosior contio (Q. Pompeii), Ascon. Cic. Mil. 17, 45, p. 49 Orell.: tribunatus L. Saturnini, Suet. Caes. 12.
  2. II. Transf.
        1. a. In gen., quarrelsome: ego illam (Clodiam) odi. Ea est enim seditiosa: ea cum viro bellum gerit, etc., Cic. Att. 2, 1, 5.
        2. b. Exposed to discord, troubled: seditiosa ac tumultuosa vita, Cic. Inv. 1, 3, 4.
          Adv.: sēdĭtĭōsē, seditiously (acc. to I.), Cic. Clu. 1, 2; id. Mil. 3, 8; Liv. 4, 6; Tac. A. 3, 12.
          Comp., Tac. H. 5, 12.
          Sup., Cic. Att. 2, 21, 5.