Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

īrācundĭa, ae, f. [iracundus], a proneness to anger, hastiness of temper, irascibility; violence of anger, wrath, rage, passion (class.): ex quo in aliis anxietas, unde anxii, in aliis iracundia dicitur, quae ab ira differt: estque aliud iracundum esse, aliud iratum, ut differt anxietas ab angore, Cic. Tusc. 4, 12, 27: quo distet (ira) ab iracundia apparet, Sen. de Ira, 1, 4, 1: prae iracundiā vix sum apud me, Ter. Heaut. 5, 1, 47: iracundiam reprimere, id. Ad. 5, 8, 3; cf. omittere, id. ib. 4, 7, 37: remittere, Cic. Phil. 8, 6, 19: suam rei publicae dimittere, to sacrifice to the good of the state, Caes. B. C. 1, 8: esse summā iracundiā, id. ib. 3, 16: iracundiā ardere, Ter. Ad. 3, 2, 12: iracundiā efferri, Cic. de Or. 2, 75, 305: iracundiā exardescere ac stomacho, id. Verr. 2, 2, 20, § 48: inflammari, id. Tusc. 4, 22, 50: iracundiam irritare, aut mitigare, Curt. 10, 5, 34: satiare, Petr. 97: opportunus ad iracundiam, Sen. de Ira, 2, 19, 1.
Plur.: iracundias domitas habere, App. Dogm. Plat. 2, p. 14, 40: resistere implacabilibus iracundiis, Amm. 29, 2, 18.