Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

gibba, ae, v. 1. gibbus, II. B.

1. gibber, ĕra, ĕrum, adj. [like gibbus; kindr. to Sanscr. kubya, hunch-backed; Gr. κυφός, κύπτω], crook-backed, hunch-backed, hump-backed.

  1. I. Lit.: (boves) ne gibberi, sed spina leviter remissa, Varr. R. R. 2, 5, 7: gallinae, id. ib. 3, 9, 18; cf.: genus gallinarum, Plin. 10, 26, 38, § 74: Clesippus fullo, gibber praeterea et alio foedus aspectu, id. 34, 3, 6; cf. Suet. Galb. 3: tuber, Maecen. poët. ap. Sen. Ep. 101, 11.
  2. * II. Transf., protuberant: gibberum pro exstanti et eminenti, Varr. ap. Non. 452, 5: cum capite gibbero, id. ib. 6, 24.

2. gibber, ĕris, m. [1. gibber], a hunch or hump on the back (post-Aug.), Plin. 8, 45, 70, § 179: quod erat aucto gibbere, App. Flor. p. 350; cf. also 1. gibbus, II.

gibbĕrōsus, a, um, adj. [2. gibber], badly hump-backed or hunch-backed.

  1. I. Lit., Auct. ap. Suet. Gram. 9: vel protervi vel gibberosi vel curvi vel pruriginosi, etc., Dig. 21, 1, 3 (al. gibbosi).
  2. II. Trop.: sermones, crooked, twisted, Fronto, Eloqu. p. 231 Mai.

gibbōsus, a, um, v. the preceding art. I. fin.

1. gibbus, a, um, adj. [cf. κύπτω, κυφός, bent, bowed, crooked; v. gibber], hunched, humped, gibbous.

  1. I. Adj.: calvaria ex interiore parte concava, extrinsecus gibba, Cels. 8, 1.
  2. II. Subst.
    1. A. gibbus, i, m., a hunch, hump, Juv. 10, 294; 309; 6, 109.
    2. B. gibba, ae, f., the same, Suet. Dom. 23.
      1. 2. Transf., a hump-like swelling, protuberance, Amm. 23, 4.

2. gibbus, i, v. the preced. art. II. A.

Gĭgantŏmachĭa, ae, f., = Γιγαντομαχία, the battle of the giants, the title of a poem by Claudian.

Gĭgās, antis, m., = Γίγας,

  1. I. a giant; usually in plur.: Gĭgantes, um, m., = Γίγαντες, the fabled sons of Earth and Tartarus, giants with snakes for legs, who stormed the heavens, but were smitten by Jupiter with lightning and buried under Ætna.
    Sing.,
    Ov. P. 2, 10, 24; acc. giganta, Stat. Th. 5, 569; Mart. 9, 51, 6: gigantem, Vulg. Sirach, 47, 4.
    Plur., Ov. F. 5, 35; id. M. 1, 152; 5, 319; Hor. C. 2, 19, 22; Cic. N. D. 2, 28, 70: gigantum more bellare, id. de Sen. 2, 5; Hyg. Fab. praef. (cf. also Verg. G. 1, 278 sq.); Prop. 3, 5, 39 (dub.; Müll. nocentum, id. 4, 4, 39).
  2. II. Deriv. Gĭgan-tēus, a, um, adj., of or belonging to the giants: bellum, Ov. Tr. 2, 71: sanguis, Verg. Cul. 27: triumphus, Hor. C. 3, 1, 7: tropaea, Ov. F. 5, 555: ora litoris, i. e. at Cumœ, in Campania (where, according to the myth, the giants dwelt in the Phlegræan Fields, and fought with the gods), Prop. 1, 20, 9 (cf. Sil. 12, 143 sq.): genus, Vulg. Num. 13, 34.
      1. 2. Transf., gigantic: corpus, Sil. 5, 436.

gĭgērĭa, ōrum, n., the cooked entrails of poultry: gigeria intestina gallinarum cum hisetica (perh. hepatica, al. isiciis) cocta. Lucilius, lib. VIII.: gigeria sunt sive adeo hepatia, Non. 119, 20 sq.: gigeria optime facta, Petr. 66: pullorum coquere, Apic. 4, 2 med.
Note: The explanation in Paul. ex Fest. p. 95 Müll., gigeria ex multis obsoniis decerpta, is evidently corrupt.

gignentia, ĭum, n., see gigno fin.

gigno, gĕnŭi, gĕnĭtum, 3 (archaic primary form of the pres. gĕno, ĕre: genit, Varr. R. R. 2, 2, 19: genunt, Varr. ap. Prisc. p. 898 P.: genat, Varr. R. R. 1, 31, 4: genitur, Auct. ap. Cic. Inv. 2, 42, 122; Cic. de Or. 2, 32, 141: genuntur, Varr. R. R. 2, 6, 3: genamur, Censor. 3, 1; inf. pass. geni, Lucr. 3, 797; gen. gerund. genendi, Varr. R. R. 1, 40, 1: genendo, Censor. 3, 1; Arn. 4, 21; inf. pres. pass. gignier, Lucr. 3, 623; 6, 246; 807), v. a. [root gen-; Sanscr. ǵan-, ǵanami, beget; gātis, birth; Gr. γεν- in γίγνομαι, γένος, γυνή; Lat. genus, genius, gener, gens; also nascor (gn-; cf. gnatus), natura; cf. γάμος, γαμβρός (v. Curt. Gr. Etym. 536); gigno for gigeno, redupl. like γίγνομαι], to beget, bear, bring forth, produce; in pass., to be born, to spring, arise, proceed; of animate and inanimate subjects and objects (syn.: creo, genero, pario).

  1. I. Lit.: Saturno, quem Coelus genuit, Enn. ap. Non. 197, 9 (Ann. v. 27 Vahl.): sextus (Hercules) hic ex Alcumena, quem Juppiter genuit, Cic. N. D. 3, 16, 42: nec Hecubam causam interitus fuisse Trojanis, quod Alexandrum genuerit, nec Tyndareum Agamemnoni, quod Clytaemnestram, id. Fat. 15, 34: quaecumque animal pariunt, in capita gignunt, bring forth their young with the head foremost, Plin. 10, 64, 84, § 183. So of the human mother (mostly post-Aug.): idcirco, inquit Lacaena, genueram (filium), Cic. Tusc. 1, 42, 102: e septem liberis, quos ipsa genuisset, unum superesse, Curt. 10, 5, 23: rectius Lolliam induci, quando nullos liberos genuisset, Tac. A. 12, 2 init.; Val. Max. 7, 7, 4; so, ex aliquo, Curt. 8, 3, 3; Tac. A. 12, 3: pisces ova cum genuerunt, relinquunt, Cic. N. D. 2, 51, 129: ova, Plin. 11, 37, 80, § 204: omnia quae terra gignat (shortly before, pariat), Cic. N. D. 1, 2, 4; cf. id. Fin. 5, 11, 33: o Romule, Romule die, Qualem te patriae custodem di genuerunt! Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 116 Vahl.); cf.: ut idem deus urbem hanc gentibus, vos huic urbi genuisse videatur, Cic. Phil. 14, 12, 32: ita ut plurimum (aurum) Asturia gignat, Plin. 33. 4, 21, § 78: India eos (beryllos) gignit, id. 37, 5, 20, § 76: ad majora quaedam natura nos genuit et conformavit, Cic. Fin. 1, 7, 23: deus animum ex sua mente et divinitate genuit, id. Univ. 8.
    Pass., usu. with abl., of either or both parents: Meri bellatores gignuntur, Plaut. Mil. 4, 2, 85: nuper erat genitus, Ov. M. 10, 522: qui antecedente anno genitum eum scribant, Suet. Tib. 5: septimo mense geniti, Plin. 11, 37, 59, § 158: pellice genitus, Liv. 40, 9, 2; Suet. Aug. 17: Jove genitus, Curt. 8, 10, 1; 9, 8, 22: juvenes eadem matre geniti, id. 6, 14, 4; Liv. 1, 3, 3; Suet. Aug. 17; id. Tib. 7; id. Ner. 5 fin.: genitum fratre adoptaverat, Plin. Ep. 8, 18, 2.
    Also with de, ab, ex: De quo Remulusque feroxque Acrota sunt geniti, Ov. M. 14, 617: genitus de sanguine, id. ib. 1, 748; id. H. 16, 117: de Jove, Gell. 13, 1, 3 (cf. Cic. Rep. 2, 19, 34): filium ab eo genitum nominare, Just. 12, 7, 10; but: a se (= ex se) genitum esse Vitellium, Tac. H. 3, 64: puer ex ea genitus, Curt. 8, 10, 36: (vacca) e terra genita, Ov. M. 1, 615: dis genite et geniture deos, Verg. A. 9, 642: dis genitus, Quint. 1, 10, 9: adolescentis in omnium virtutum exempla geniti, Vell. 2, 116, 2: quae in terris gignantur, ad usum hominum omnia creari, Cic. Off. 1, 7, 22: nec enim id esset principium, quod gigneretur aliunde, id. Rep. 6, 25: ubi tus gignitur, Plaut. Trin. 4, 2, 89: Corycium nemus, ubi crocum gignitur, Curt. 3, 4 fin.
    Poet. with inf.: omne potens animal leti genitumque nocere, Luc. 6, 485.
    Absol.: ut in gignendo, in educando perfacile appareat, Cic. Fin. 2, 33, 109: hae (mulieres), quae gignunt, imbecillos edunt, Cels. 2, 1 med.
  2. II. Trop., to produce, occasion, cause: multa nobis blandimenta natura ipsa genuit, Cic. Cael. 17, 41: haec ipsa virtus amicitiam et gignit et continet, id. Lael. 6, 20: ludus genuit trepidum certamen et iram, Ira truces inimicitias et funebre bellum, Hor. Ep. 1, 19, 48: qui genuit in hac urbe dicendi copiam, Cic. Brut. 73, 255: praeceptiones, Auct. Her. 4, 3, 5: probationes, Quint. 5, 1, 1: mel gignit insaniam, Plin. 21, 13, 45, § 177; cf.: baccharis odor somnum gignit, id. 21, 19, 77, § 132: alium sitim gignit, id. 20, 6, 23, § 57.
    In pass., to be born, to spring, arise, proceed: cum ipse (Cato) sui generis initium ac nominis ab se gigni et propagari vellet, Cic. Verr. 2, 5, 70, § 180: ex hac maxima libertate tyrannis gignitur et illa injustissima et durissima servitus, id. Rep. 1, 44: et aegritudines et metus et reliquae perturbationes omnes gignuntur ex ea (intemperantia), id. Tusc. 4, 9, 22: Plato eas (ἰδέας) gigni negat et ait semper esse, id. Or. 3, 10: ipsi autem intelligamus natura gigni sensum diligendi et benevolentiae caritatem, id. Lael. 9, 32: odia etiam gigni sempiterna (opp. exstingui familiaritates), id. ib. 10, 35: in animorum permotione gignenda, id. de Or. 3, 30, 118: de gignenda et comparanda sapientia, Gell. 13, 8, 1.
    Hence, gignentĭa, ĭum, n. (fruit-bearing), organic bodies, things that grow, as plants, trees, etc.: loca nuda gignentium, Sall. J. 79, 6: ilex aucta in altitudinem, quo cuncta gignentium natura fert, id. ib. 93, 4: animam animantium omnium non corpoream esseomniumque gignentium esse seniorem, App. Dogm. Plat. p. 193; opp. animalia, Lact. de Ira Dei, 1, 13.

gilbus, v. gilvus.

1. gillo, ōnis, m., a cooling-vessel, cooler for liquids, Poët. in Anthol. Lat. 2, p. 369 and 406 Burm.; cf. βαυκάλιον gillo, Gloss. Philox.

2. Gillo, ōnis, m., the name of a legacyhunter, Juv. 1, 40.

gilvus (in late Lat. also gilbus; v. the letter B), a, um, adj. [kindr. with Germ. gelb.; Engl. yellow; Sanscr. gāura], pale yellow: equi, Varr. ap. Non. 80, 2; Verg. G. 3, 83; Pall. Mart. 13, 4.

Gindes, is, v. Gyndes.

gingĭdĭon, ii, n., = γιγγίδιον, a small Syrian plant; acc. to Sprengel, the French carrot, Daucus gingidium, Linn.; Plin. 20, 5, 16, § 33.

gingĭlismus, i, m., = γιγγλισμός, pealing laughter, Petr. 73, 4 (where others read gingĭlĭphos in the same signification).

gĭngīva, ae, f., a gum: inter dentem et gingivam, Cels. 6, 13; cf. Cat. 39, 19; so in sing., Plin. 30, 3, 8, § 26; Juv. 10, 200.
In plur., Cels. 6, 13; 7, 12; 2, 1; 2, 7 et saep.; Plin. 29, 2, 10, § 37; 30, 3, 8, § 24; Cat. 97, 6.

gingīvŭla, ae, f. dim. [gingiva], a small gum (post-class. and very rare), App. Mag. p. 277; Veg. Vet. 2, 22.

gingriātor tibicen, Paul. ex Fest. p. 95 Müll. N. cr.

gingrīna, ae, f. [‡ gingrio], a kind of small flute, Sol. 5; Paul. ex Fest. s. v. gingrio, p. 95 Müll.

gingrīre anserum vocis proprium est. Unde genus quoddam tibiarum exiguarum gingrinae, Paul. ex Fest. p. 95 Müll.; cf. the foll. art.

gingrītus, ūs, m. [‡ gingrĭo], the cackling of geese (post-class.), Arn. 6, 205.

gingrum φωνὴ χηνός, Gloss. Philox.

ginnus, i, v. hinnus.

git (also gith and gicti, acc. to Charis. p. 106 P.), indecl. n., a planc, called also melanthion and melanspermon, Roman coriander, Nigella sativa, Linn.; Plin. 20, 17, 71, § 182 sq.; 19, 8, 52, § 167 sq.; Cels. 2, 33; Col. 6, 34, 1; Scrib. Comp. 131 al.

Gitānae, ārum, f., a city of Epirus, near Corcyra, Liv. 42, 38, 1.

Gyndes (also Gindes), is, m., = Γύνδης, a tributary of the Tigris, in Assyria, now Diala or Kerkah, Tib. 4, 1, 141; Sen. de Ira, 3, 21, 1 (but in Tac. A. 11, 10, the better read. is Gindes).

hinnus, i, m., = ἵννος,

  1. I. a mule (from a stallion and a she-ass; opp. mulus, from a he-ass and a mare): ex equa et asino fit mulus: contra ex equo et asina hinnusHinnus est ex equo et asina, minor quam mulus corpore, etc., Varr. R. R. 2, 8, 1; 6; cf.: hinnos et hinnas sub quo sensu accipere debeamus Varro designat: ait enim ex equis et hinnulis (leg. asinabus) qui nascantur, hinnos vocari, Non. 122, 4 sq.; Col. 6, 37, 5.
  2. II. Transf., in the form ginnus, i, m., = γίννος, a little stunted mule: non aliter monstratur Atlas cum compare ginno, Mart. 6, 77, 7; cf.: in plurium Graecorum est monumentis, cum equa muli coitu natum, quem vocaverint ginnum, id est parvum mulum, Plin. 8, 44, 69, § 174.