Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

intĕr-ĕo, ĭi, ĭtum (perf. -īvi, App. M. 7, 7; sync. -issent, Cic. Div. 2, 8, 20 al.), 4, v. n.
Prop., to go among several things, so as no longer to be perceived (class.).

  1. I. Lit.: ut interit magnitudine maris stilla muriae, becomes lost in it, Cic. Fin. 3, 14, 45: saxa venis, become lost among them, mingle with them, Sever. Aetn. 450.
  2. II. Trop., to perish, to go to ruin or decay, to die: non intellego, quomodo, calore exstincto, corpora intereant, Cic. N. D. 3, 14: omnia fato Interitura gravi, Ov. M. 2, 305: segetes, Verg. G. 1, 152: salus urbis, Cic. Verr. 2, 3, 55: litterae, id. Att. 1, 13: pecunia, Nep. Them. 2: interit ira morā, ceases, Ov. A. A. 1, 374: possessio, Dig. 41, 2, 44.
    1. B. To be ruined, mostly in first pers. perf.: interii, I am ruined, undone: hei mihi disperii! … interii, perii, Plaut. Most. 4, 3, 36: omnibus exitiis interii, id. Bacch. 5, 17: interii! cur mihi id non dixti? Ter. Hec. 3, 1, 42: qui per virtutem peritat, non interit, Plaut. Capt. 3, 5, 32.
      Hence, intĕrĭtus, a, um, Part., perished, destroyed (ante- and post-class.): multis utrinque interitis, Claud. Quadrig. ap. Prisc. p. 869 P.; Sid. Ep. 2, 10.

1. intĕrĭtus, a, um, Part., from intereo.

2. intĕrĭtus, ūs, m. [intereo], destruction, ruin, annihilation (class.): interitus est quasi discessus et secretio, ac diremptio earum rerum, quae junctione aliqua tenebantur, Cic. Tusc. 1, 29: omnium rerum interitus atque obitus, id. Div. 2, 16, 37: legum, id. Cat. 3, 8: exercitus, id. Div. 1, 32: pravitatis, id. Fin. 2, 9: immaturus, i. e. death, id. Brut. 33: tuum ingemuisse interitum, Verg. E. 5, 28: vitae, Gell. 15, 1.