Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. fundo, fūdi, fūsum, 3, v. a. [root FUD; Gr. ΧΥ, χεϝ-, in χέω, χεύσω; Lat. futis, futtilis, ec-futio, re-futo, etc., Curt. Gr. Etym. p. 204 sq.], to pour, pour out, shed.

  1. I. Lit., of fluids.
      1. 1. In gen.: (natura terram) sucum venis cogebat fundere apertis Consimilem lactis, etc., Lucr. 5, 812: sanguinem e patera, Cic. Div. 1, 23, 46: novum liquorem (i. e. vinum) de patera, Hor. C. 1, 31, 3: vina paterā in aras, Ov. M. 9, 160; cf.: vinum inter cornua, id. ib. 7, 594: vinum super aequora, id. ib. 11, 247: duo rite mero libans carchesia Baccho Fundit humi, Verg. A. 5, 78: laticem urnis, Ov. M. 3, 172: lacrimas, Verg. A. 3, 348: cf. Ov. M. 5, 540: fundit Anigros aquas, pours out, id. ib. 15, 282: parumne fusum est Latini sanguinis? shed, spilt, Hor. Epod. 7, 4: sanguine ob rem publicam fuso, Sall. H. Fr. 2, 96, 2 Dietsch: sanguinem de regno (i. e. propter regnum), Curt. 10, 5.
        Mid.: memorandum, in septem lacus eum (Strymonem) fundi, discharges itself, Plin. 4, 10, 17, § 38: ingentibus procellis fusus imber, pouring, Liv. 6, 8, 7; 6, 32, 6; cf.: sanguis in corporibus fusus, Cic. de Or. 2, 77, 310.
      2. 2. In partic.
        1. a. Of metals, to make by melting, to melt, cast, found: exolevit fundendi aeris pretiosi ratio, Plin. 34, 2, 3, § 5; cf. id. 34, 7, 18, § 46: caldarium (aes) funditur tantum, malleis fragile, id. 34, 8, 20, § 94: aere fuso, id. 34, 11, 24, § 107: vitrum, id. 34, 14, 42, § 148: glandes, Auct. B. Afr. 20, 3: Theodorus ipse se ex aere fudit, Plin. 34, 8, 19, § 83: ne statuam quidem inchoari, cum ejus membra fundentur, Quint. 2, 1, 12: fusis omnibus membris (statuae), id. 7 praef. § 2: olim quaerere amabam, Quid sculptum infabre, quid fusum durius esset, Hor. S. 2, 3, 22.
        2. * b. In medic. lang.: aliquem, to cause one to have fluid stools, to relax the bowels (opp. comprimere): si compresserit aliquem morbus aut fuderit, Cels. praef. med.; cf. under P. a.
    1. B. Transf.
      1. 1. To wet, moisten, bathe with a liquid (poet. and very rare): (ossa) niveo fundere lacte, Tib. 3, 2, 20: multo tempora funde mero, id. 1, 7, 50.
      2. 2. Of things non-fluid.
        1. a. In gen., to pour forth in abundance, to scatter, cast, hurl; to spread, extend, diffuse: desectam cum stramento segetem corbibus fudere in Tiberim, Liv. 2, 5, 3: picem reliquasque res, quibus ignis excitari potest, fundebant, Caes. B. G. 7, 24, 4: tela, Val. Fl. 3, 243: sagittam, Sil. 7, 647: (solis) radios per opaca domorum, Lucr. 2, 115: quas (maculas) incuria fudit, has scattered, Hor. A. P. 352: fundunt se carcere laeti Thraces equi, pour themselves forth, rush out, Val. Fl. 1, 611: se cuncta manus ratibus, id. 2, 662: littera fundens se in charta, Plin. 13, 12, 25, § 81: luna se fundebat per fenestras, Verg. A. 3, 152.
          Mid.: ne (vitis) in omnes partes nimia fundatur, spread out, Cic. de Sen. 15, 52: homines fusi per agros ac dispersi, Cic. Sest. 42, 91.
        2. b. In partic.
          1. (α) With the accessory notion of production, to bring forth, bear or produce (in abundance): crescunt arbusta et fetus in tempore fundunt, Lucr. 1, 351; cf.: terra feta frugibus et vario leguminum genere, quae cum maxima largitate fundit, Cic. N. D. 2, 62, 156: flores aut fruges aut bacas, id. Tusc. 5, 13, 37: frugem, id. de Sen. 15, 51: plus materiae (vites), Plin. 17, 22, 35, § 192: cum centesimo Leontini campi fundunt, id. 18, 10, 21, § 95: facile illa (piscium ova) aqua et sustinentur et fetum fundunt, Cic. N. D. 2, 51, 129: (terra) animal prope certo tempore fudit Omne, Lucr. 5, 823; cf. ib. 917: fudit equum magno tellus percussa tridenti, Verg. G. 1, 13: Africa asinorum silvestrium multitudinem fundit, Plin. 8, 30, 46, § 108: quae te beluam ex utero, non hominem fudit, Cic. Pis. init.; Verg. A. 8, 139, v. Forbig. ad h. l.
          2. (β) With the secondary notion of depth or downward direction, to throw or cast to the ground, to prostrate: (victi hostes) et de jugis, quae ceperant, funduntur, Liv. 9, 43, 20: nec prius absistit, quam septem ingentia victor Corpora (cervorum) fundat humi, Verg. A. 1, 193; cf. Ov. M. 13, 85; Sil. 4, 533: aliquem arcu, Val. Fl. 1, 446.
            In middle force: fundi in alga, to lie down, Val. Fl. 1, 252.
            Esp. freq. milit. t. t., overthrow, overcome, rout, vanquish an enemy: hostes nefarios prostravit, fudit, occidit, Cic. Phil. 14, 10, 27; cf.: exercitus caesus fususque, id. ib. 14, 1, 1: aliquos caedere, fundere atque fugare, Sall. J. 58, 3: Gaetulos, id. ib. 88, 3: classes fusae fugataeque, id. ib. 79, 4; cf.: si vi fudisset cecidissetque hostes, Liv. 35, 1, 8: hostes de jugis, id. 9, 43, 20: Gallos de delubris vestris, id. 6, 16, 2: eas omnes copias a se uno proelio fusas ac superatas esse, Caes. B. G. 1, 44, 8; cf.: Massilienses crebris eruptionibus fusi, id. B. C. 2, 22, 1: Latini ad Veserim fusi et fugati, Cic. Off. 3, 31, 112; Liv. 2, 6 fin.: quatuor exercitus Carthaginiensium fudi, fugavi, Hispania expuli, id. 28, 28, 9; cf. Drak. on 38, 53, 2; less freq. in a reversed order: alios arma sumentes fugant funduntque, Sall. J. 21, 2; Vell. 2, 46 fin.: omnibus hostium copiis fusis armisque exutis, Caes. B. G. 3, 6, 3: magnas copias hostium fudit, Cic. Mur. 9, 20: Sabinos equitatu fudit, id. Rep. 2, 20: Armeniorum copias, id. Arch. 9, 21: maximas copias parva manu, Sall. C. 7, 7.
  2. II. Trop.
    1. A. Ingen., to pour out or forth, to spread out, extend, display: imago de corpore fusa, Lucr. 4, 53: animam moribundo corpore fudit, id. 3, 1033; cf. id. 3, 700: concidit ac multo vitam cum sanguine fudit, Verg. A. 2, 532: circuli (appellantur), quod mixta farina et caseo et aqua circuitum aequabiliter fundebant, poured out, spread out, Varr. L. L. 5, § 106: quem secutus Cicero hanc famam latius fudit, Quint. 11, 2, 14; cf. id. 10, 5, 11: cum vero causa ea inciderit, in qua vis eloquentiae possit expromi: tum se latius fundet orator, will display himself, Cic. Or. 36, 125: superstitio, fusa per gentes, id. Div. 2, 72 init.; cf. Quint. 11, 3, 84: neque se tanta in eo (Cicerone) fudisset ubertas, id. 12, 2, 23: fundet opes, Latiumque beabit divite lingua, riches of expression, Hor. Ep. 2, 2, 121.
      Mid.: quamquam negant, nec virtutes nec vitia crescere: tamen utrumque eorum fundi quodammodo et quasi dilatari putant, to be diffused, Cic. Fin. 3, 15, 48; cf.: modo virtus latius funditur, Sen. Ep. 74, 27; and: semper ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur, id. 5, 30, 92: saepe in amplificanda re funditur numerose et volubiliter oratio, id. Or. 62, 210.
    2. B. In partic., of speech, to pour forth, utter: per quam (arteriam) vox principium a mente ducens percipitur et funditur, Cic. N. D. 2, 59, 149; cf.: e quibus elici vocem et fundi videmus, id. Tusc. 2, 24, 56: inanes sonos, id. ib. 5, 26, 73 (for which: inani voce sonare, id. Fin. 2, 15, 48): sonum, id. Ac. 2, 23, 74: verba poëtarum more (opp. ratione et arte distinguere), id. Fin. 4, 4, 10: versus hexametros aliosque variis modis atque numeris ex tempore, id. de Or. 3, 50, 194; cf.: grave plenumque carmen, id. Tusc. 1, 26, 64: tam bonos septenarios ad tibiam, id. ib. 1, 44, 107: physicorum oracula, id. N. D. 1, 26, 66: has ore loquelas, Verg. A. 5, 842: preces pectore ab imo, id. ib. 6, 55; so, preces, id. ib. 5, 234; Hor. Epod. 17, 53: mera mendacia, Plaut. Ps. 4, 1, 33: jam tu verba fundis hic, sapientia? you waste, Ter. Ad. 5, 2, 7: opprobria rustica, Hor. Ep. 2, 1, 146: iras inanes, Val. Fl. 3, 697: vehemens et liquidus puroque simillimus amni Fundet opes, Hor. Ep. 2, 2, 121: preces, App. M. 11, p. 258, 4; Tac. A. 14, 30; Aug. in Psa. 25, 10 al.
      Hence, fūsus, a, um, P. a., spread out, extended, broad, large, copious, diffuse.
    1. A. Lit.: (aër) tum fusus et extenuatus sublime fertur, tum autem concretus in nubes cogitur, Cic. N. D. 2, 39, 101: fusior alvus, i. e. more relaxed (opp. astrictior), Cels. 1, 3 med.: toga (opp. restricta), wide, full, Suet. Aug. 73: Gallorum fusa et candida corpora, full, plump, Liv. 38, 21, 9: campi in omnem partem, extended, Verg. A. 6, 440; cf.: non fusior ulli Terra fuit domino, a broader, larger kingdom, Luc. 4, 670.
    2. B. Trop., copious, diffuse; flowing, free: genus sermonis non liquidum, non fusum ac profluens, Cic. de Or. 2, 38, 159; cf.: constricta an latius fusa narratio, Quint. 2, 13, 5: materia abundantior atque ultra quam oporteat fusa, id. 2, 4, 7: ut illud, quod ad omnem honestatem pertinet, decorum, quam late fusum sit, appareat, Cic. Off. 1, 28, 98; cf. Quint. 11, 1, 5: (vox) in egressionibus fusa et securae claritatis (opp. contracta), unrestrained, free, id. 11, 3, 64: periodus, id. 9, 4, 128: fusiores liberioresque numeri, id. 130: lingua Graeca prolixior fusiorque quam nostra, Gell. 2, 26, 7: in locis ac descriptionibus fusi ac fluentes, Quint. 9, 4, 138: plenior Aeschines et magis fusus, id. 10, 1, 77: dulcis et candidus et fusus Herodotus (opp. densus et brevis et semper instans sibi Thucydides), id. 10, 1, 73.
      Sup. seems not to occur.
      Adv.: fūse.
      1. * 1. (Acc. to A.) Spread out, extended: (manus) fusius paulo in diversum resolvitur, Quint. 11, 3, 97.
      2. 2. (Acc. to B.) Copiously, at length, diffusely: quae fuse olim disputabantur ac libere, ea nunc articulatim distincteque dicuntur, Cic. Leg. 1, 13, 36: multa dicere fuse lateque, id. Tusc. 4, 26, 57: fuse lateque dicendi facultas, id. Or. 32, 113: fuse et copiose augere et ornate aliquid (opp. brevia et acuta), id. Fin. 3, 7, 26.
        Comp.: haec cum uberius disputantur et fusius (opp. brevius angustiusque concluduntur), Cic. N. D. 2, 7, 20: fusius et ornatius rem exponere, Quint. 4, 2, 128.
        Sup. seems not to occur.

Fūrĭus (archaic Fūsius, Quint. 1, 4, 13; Liv. 3, 4 init.; cf. the letter R), a,

  1. I. a Roman family name.
      1. 1. M. Furius Camillus, the deliverer of Rome from the Gauls, Liv. 5, 19 sq.; Cic. Rep. 1, 3; id. Tusc. 1, 37, 90.
      2. 2. M. Furius Bibaculus, a Roman poet of Cremona, a contemporary of Cicero.
      3. 3. A. Furius Antias, a poet, the friend of Q. Lutatius Catulus the elder, Cic. Brut. 35, 132.
      4. 4. L. Furius Philus, consul in the year 618 A.U.C., who is introduced as a speaker in Cicero’s Republic al.
  2. II. Derivv.
    1. A. Fūrĭus (Fūsius), a, um, adj., of or belonging to a Furius (Fusius), Furian (Fusian): data fato quodam Furiae genti Gallica bella, Liv 31, 48, 12: cedo mihi leges Atinias, Furias, Fusias (al. Fufias), Cic. Verr. 2, 1, 42, § 109; so, lex Furia (testamentaria), Gai. Inst. 2, 225; 4, 23 sq.: lex Furia Caninia (de manumissionibus), id. ib. 1, 42; for which: lex Fusia Caninia, Cod. Just. 7, 3.
    2. B. Fūrĭānus a, um, adj., Furian: poëmata, i. e. of the poet A. Furius Antias, Gell. 18, 11, 4.
      Subst.: Fūrĭāni, ōrum, m., the soldiers of M. Furius Camillus, the Furians, Liv. 6, 9, 11.

* fuscātor, ōris, m. [fusco], a darkener, obscurer: caeli (Corus), Luc. 4, 66.

fuscĭna, ae, f. [kindr. with furca], a three-pronged spear, a trident: dant (deo) arcum, sagittas, hastam, clipeum, fuscinam, fulmen, Cic. N. D. 1, 36, 101; as an attribute of Neptune, Suet. Calig. 52; as a weapon of the retiarii, id. ib. 30; Juv. 2, 143; Paul. Sent. 3, 6, 66.

fuscĭnŭla, ae, f. dim. [fuscina], a small three-pronged fork, Vulg. Exod. 27, 3 al.

1. Fuscīnus, a, um, v. 2. Fuscus, II.

2. Fuscīnus, i, m., a friend of Juvenal to whom his fourteenth Satire is addressed, v. 1.

fuscĭtas, ātis, f. [fuscus], darkness, obscurity (post-class. and very rare), App. de Mundo fin.

fusco, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [fuscus].

  1. I. Act., to make dark, swarthy, dusky, to blacken, darken (poet.).
    1. A. Lit.: fuscentur corpora campo, Ov. A. A. 1, 513: cutem pingui olivo, Stat. Th. 6, 576: lactea pocula sanguine puniceo (Massagetae), id. Achil. 1, 307: malas (lanugo), Luc. 10, 135; cf. dentes (inertia), Ov. A. A. 3, 197: diem (nube), Val. Fl. 1, 396; cf. Sil. 11, 270.
    2. B. Trop.: quem ad hoc aevi nulla actuum culpa fuscavit, Symm. Ep. 1, 34; Sid. Carm. 7, 505.
  2. * II. Neutr., to become dark or swarthy: ne pulchrae fuscaret gratia formae, Stat. S. 3, 4, 66.

1. fuscus, a, um, adj. [for fur-scus; cf. furvus, v. Curt. Gr. Etym. p. 304], dark, swarthy, dusky, tawny (class.; cf.: pullus, niger): purpura plebeia ac paene fusca, Cic. Sest. 8, 19: cornix, id. poët. Div. 1, 8, 14: illi sint comites fusci, quos India torret, Tib. 2, 3, 55; cf. Andromede, Ov. H. 15, 36: Hydaspes, Hor. S. 2, 8, 14; also transf.: Syene, Mart. 9, 36, 7: nubila, Ov. M. 5, 286; cf.: alae noctis, Verg. A. 8, 369; and transf.: amictus (somni), Tib. 3, 4, 55: Falerna, Mart. 2, 40, 6.
Comp.: altera (fraxinus), brevis, durior fusciorque, Plin. 16, 13, 24, § 63: laterna, i. e. dark, Mart. 14, 62.
As denoting misfortune: fuscis avibus Larissam accessi, App. M. 2, 124.

  1. B. Transf., of the voice, indistinct, husky, hoarse (opp. candidus): et vocis genera permulta: candidum (al. canorum) fuscum, leve asperum, grave acutum, etc., Cic. N. D. 2, 58, 146 Mos. and Orell. N. cr.; cf.: est (vox) et candida et fusca et plena et exilis, etc., Quint. 11, 3, 15; Plin. 28, 6, 16, § 58: hic etiam fusca illa vox, qualem, etc., Quint. 11, 3, 171 (for which Cic. Brut. 38, 141, subrauca).

2. Fuscus, i, m.,

  1. I. a Roman surname; e. g.,
      1. 1. Aristius Fuscus, an intimate friend of Horace; v. Aristius.
      2. 2. Fuscus, a soldier, courtier, and sensualist of the time of Domitian, Tac. H. 2, 86; Mart. 6, 76; Juv. 4, 112.
  2. II. Deriv.: Fuscī-nus, a, um, adj., of or belonging to a Fuscus: explicationes, Sen. Suas. 4 fin.

fūsē, adv., v. 1. fundo, P. a. fin.

fūsĭlis, e, adj. [fundo],

  1. I. molten, fluid, liquid (very rare): aurum, Ov. M. 11, 126: ferventes fusili ex argilla glandes fundis jacere coeperunt, i. e. of softened clay, Caes. B. G. 5, 43, 1 (ἐξ ἀργίλλης τετηγμένης, Metaphr.): numen (i. e. signum), Prud. Cath. 4, 40; cf.: vasa aenea, Mart. Cap. 8, 193.
  2. II. Of molten metal, cast, Vulg. 2 Par. 4, 2: ex aere, id. 3 Reg. 7, 16.

fūsĭo, ōnis, f. [fundo], a pouring out (very rare).

  1. I. In gen.: sanguinis, Ambros. in Psa. 48, Serm. 16, § 11: tenuis stellarum, Vitr. 9, 7: Chrysippus ipsum mundum deum dicit esse et ejus animi fusio nem universam, an outpouring, effusion, * Cic. N. D. 1, 15, 39.
  2. II. In partic.
    1. A. A melting, founding, casting of metals: si quis numum falsa fusione formaverit, Cod. Th. 9, 21, 3.
    2. B. (I. q. illatio publica.) A duty, Dig. 7, 1, 27, § 3 (al. functiones); Cod. Th. 11, 28, 6.

Fūsĭus, a, um, v. Furius.

fūsor, ōris, m. [fundo],

  1. I. a founder in metals, Cod. Just. 10, 64: ollarius, Inscr. Grut. 630, 9: aeris, Cassiod. Var. 7, 5.
  2. II. He who pours out any fluid, Hier, Eccl. 3, 8 al.

fūsōrĭum, ii, n. [fundo], a sink, drain, Pall. 1, 17, 1; 1, 37, 4.

fūsōrĭus, a, um, adj. [fundo], molten, made by founding: fusorius, χωνευτικός, Gloss. Philox.: opere fusorio, by casting, Vulg. Exod. 32, 4.

fusterna, ae, f. [contr. from fusterina, sc. pars, from fustis], the upper part, knotty part of a fir-tree, Plin. 16, 39, 76, § 196; Vitr. 2, 9.

fustĭbălātor, ōris, m. [fustibalus], one who fought with the sling-staff, Veg. Mil. 3, 14; cf. the foll. art.

fustĭbălus, i, m. [vox hibr., from fustis and βάλλω], a sling-staff, an offensive weapon consisting of a staff with a sling attached, Veg. Mil. 3, 14; cf. the preced. art.

fustĭcŭlus, i, m. dim. [fustis], a small piece of wood, a little stick, App. M. 6, p. 180, 25 (al. funiculos): allii, i. e. stalk, stem, Pall. 1, 35, 6.

fustīgo, āre, v. a. [fustis], to cudgel to death (v. the foll. art.), Cod. Th. 9, 29, 2; 9, 34, 1; cf.: ξυλοκοπῶ, τύπτω τῷ ξύλῳ, Gloss. Philox.: ‡ fustigatus βακλισθείς, ib.

fustis, is (abl. fusti, Plaut. As. 2, 4, 21; id. Capt. 4, 2, 116; Val. Max. 6, 3, 9; Tac. A. 14, 8 al., or fuste, Hor. S. 1, 3, 134; 1, 5, 23; 2, 3, 112; Juv. 9, 98; Val. Max. 8, 1, 1; Dig. 9, 2, 7, § 1 al.), m. [through the forms fonstis, fond-tis, from root of -fendo, found in offendo, defendo, etc.; cf.: mani-festus, in-festus, con-festim, festino; Gr. θείνειν, to strike, Curt. Gr. Etym. p. 255; Corss. Ausspr. 2, 190], a knobbed stick, a cudgel, staff, club (syn.: sceptrum, scipio, ferula, baculum): tamquam si claudus sim, cum fusti est ambulandum, Plaut. As. 2, 4, 21; Varr. L. L. 5, § 137 Müll.: severae Matris ad arbitrium recisos Portare fustes, Hor. C. 3, 6, 41; for threshing out grain: ipsae spicae melius fustibus cuduntur, Col. 2, 20, 4.
Esp. for cudgelling: auferere, non abibis, si ego fustem sumpsero, Plaut. Am. 1, 1, 202: male mulctati clavis ac fustibus, Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94: non opus est verbis, sed fustibus, id. Pis. 30, 73: si filius meus fustem mihi impingere volet? Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 9: quos tu nisi fuste coërces, Hor. S. 1, 3, 134: mulae caput fuste dolare, id. ib. 1, 5, 22: fuste aperire caput, Juv. 9, 98: injuria committitur cum quis fuste percussus erit, Gai Inst. 3, 220: fustium admonitio, Dig. 48, 19, 7.
And for beating to death, as a milit. punishment (v. fustuarium): sorte ductos fusti necat, Sall. H. Fragm. 4, 5 Dietsch: primipili centurionem ob turpem ex acie fugam fusti percussit, Vell. 2, 78 fin.; Tac. A. 3, 21; Front. S. 4, 1, 34 Oud.; Auct. B. Hisp. 27 fin.; Paul. Sent. 5, 18, 1; 5, 21, 1.
Hence: formidine fustis (i. e. to be beaten to death) ad bene dicendum redacti, Hor. Ep. 2, 1, 154.

fustĭtŭdĭnus, a, um, adj. [fustistundo], cudgel-banging, a word comically formed to indicate the place where slaves were beaten: apud fustitudinas ferricrepinas insulas, i. e. ergastula, Plaut. As. 1, 1, 21.

fustŭārĭum, ii, n. [fustis], a cudgelling to death, a military punishment for desertion or other capital offences: fustuarium meruerunt legiones, quae consules reliquerunt, Cic. Phil. 3, 6, 14; Liv. 5, 6, 14 Drak.; id. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 6, 825; cf. Dict. of Antiq. p. 464.

fustuārĭus, a, um, adj. [fustis], belonging to a cudgelling to death (late Lat.): supplicium (i. q. fustuarium), Cassiod. Var. 4, 10 fin.: ultio, ib. 8, 33.

fūsūra, ae, f. [fundo], a founding or casting of metals: plumbi, Plin. 33, 6, 35, § 106; Vulg. 3 Reg. 7, 37.

1. fūsus, a, um, Part. and P. a., from fundo.

* 2. fūsus, ūs, m. [fundo], a pouring, outpouring: Fons, unde funditur e terra aqua viva, ut fistula, a qua fusus aquae, Varr. L. L. 5, § 123 Müll.

3. fūsus, i, m., a spindle.

  1. I. Lit., Plin. 8, 48, 74, § 194; 11, 23, 27, § 78; 28, 2, 5, § 28; Verg. G. 4, 348; Tib. 2, 1, 64; Ov. M. 4, 221; 229; 6, 22; Prud. στεφ. 10, 239; Vulg. Prov. 31, 19.
    An attribute of the Fates, Verg. E. 4, 46; Ov. H. 12, 4.
  2. II. Transf., in mechanics, a cross-bar, rundle connecting two wheels near the circumference, Vitr. 10, 6 fin.