No entries found. Showing closest matches:
faenārĭus (less correctly fēn-, foen-), a, um, adj. [faenum], of or for hay, hay-: falces, Cato, R. R. 10, 3; Varr. L. L. 5, 31, 38.
As subst.: faenārĭus, ĭi, m., a seller of hay, a hay salesman, Inscr. ap. Grut. 175, 9.
faenē̆bris (less correctly fēn-, foen-), e, adj. [faenus; cf. Paul. ex Fest. pp. 86 and 94], of or relating to interest or usury: leges, Liv. 35, 7: res, the matter of interest and debts, the relations between debtor and creditor, id. 7, 21: pecunia, lent on interest, Suet. Calig. 41: malum, Tac. 6, 16.
1. faenĕrārĭus, ĭi, m. [faenus; cf. Paul. ex Fest. pp. 86 and 94], for the usual faenerator, one who lends money on interest, a usurer, Firm. 3, 8 fin.
- 2. ‡ faenĕrārĭus (less correctly fēn-, foen-), ĭi, m. [faenum], = faenarius, a seller of hay, a hay salesman: macellarios, vinarios, faenerarios, et cellaritas sic servari desideramus, Cassiod. Var. 10, 28 init.
faenĕrātĭcĭus (less correctly fēn-, foen-, -tius), a, um, adj. [faeneror], of or relating to interest (law Lat.): cautio, instrumentum, Cod. Just. 4, 30, 14.
faenĕrātĭo (less correctly fēn-, foen-), ōnis, f. [faeneror], a lending on interest, usury (class.): haec pecunia tota ab honoribus translata est in quaestum et faenerationem, Cic. Fl. 23, 56: nec enim, si tuam ob causam cuiquam commodes, beneficium illud habendum est, sed faeneratio, id. Fin. 2, 35, 117; id. Verr. 2, 3, 72, § 168; Col. 1 praef. § 8.
faenĕrāto (less correctly fēn-, foen-), adv. [faeneratus], with interest (Plautinian): nae illam mecastor faenerato abstulisti, Plaut. Men. 4, 2, 40: nae ille ecastor faenerato funditat, id. As. 5, 2, 52.
faenĕrātor (less correctly fēn-, foen-), ōris, m. [faeneror], one who lends on interest, a money-lender, capitalist; with an odious secondary idea, a usurer (class.): improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt, ut portitorum, ut faeneratorum, Cic. Off. 1, 42, 150; Cato, R. R. praef. § 1; Sall. C. 33, 1; Cic. Fam. 5, 6, 2; Hor. Epod. 2, 67; Suet. Tib. 48: acerbissimi, Cic. Att. 6, 1, 6.
faenĕrātōrĭus (fēn-, foen-), a, um, adj. [faenerator], pertaining to a usurer, usurious (post-class.), Val. Max. 2, 6, 11.
faenĕrātrix (fēn-, foen-), īcis, f. [faeneror], a female money-lender or usurer (post-class.), Val. Max. 8, 2, 2.
faenero (fēn-, foen-), āre, v. faeneror.
faenĕror (less correctly fēn-, foen-), ātus sum, 1, v. dep., or (mostly post-Aug.), faenero, āvi, ātum, 1, v. a. [faenus].
- I. Prop., to lend on interest.
- A. Form faeneror.
- 1. With abl.: pecunias istius extraordinarias grandes suo nomine faenerabatur, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170: primum cum posita esset pecunia apud eas societates, binis centesimis faeneratus est, took two per cent. (per month, and consequently, according to our reckoning, twenty-four per cent. per annum), id. ib. 2, 3, 70, § 165.
- 2. Absol.: a quo (Catone) cum quaereretur, quid maxime in re familiari expediret? respondit: Bene pascere … Et cum ille, qui quaesierat, dixisset: Quid faenerari? tum Cato: Quid hominem occidere? Cic. Off. 2, 25, 89; cf. Cato, R. R. praef. § 1.
- B. Form faenero.
- 1. With sub and abl.: pecuniam publicam sub usuris solitis, Dig. 22, 1, 11.
- 2. In simple constr.: pecuniam pupillarem, Dig. 26, 7, 46, § 2.
- 3. Without object: nil debet: faenerat immo magis, Mart. 1, 86, 4.
- C. Part. perf.: pecunia faenerata a tutoribus, Dig. 46, 3, 100; Pseudo Ascon. ad Cic. Div. in Caecil. 7 fin.
- II. Meton.
- A. To drain by usury: dimissiones libertorum ad faenerandas diripiendasque provincias, Cic. Par. 6, 2, 46.
- B. To borrow on interest: si quis pecuniam dominicam a servo faeneratus esset, Dig. 46, 3, 35.
- C. To lend, impart, furnish (post-Aug. and very rare): sol suum lumen ceteris quoque sideribus faenerat, Plin. 2, 6, 4, § 13: nummos habet arca Minervae: haec sapit, haec omnes faenerat una deos, Mart. 1, 77, 5.
- III. Trop.
- A. Neque enim beneficium faeneramur, practise usury with benefits, Cic. Lael. 9, 31: faeneratum istuc beneficium tibi pulchre dices, i. e. richly repaid, rewarded, Ter. Phorm. 3, 2, 8; cf. id. Ad. 2, 2, 11 Ruhnk.
- B. Juba et Petreius mutuis vulneribus concurrerunt et mortes faeneraverunt, exchanged with usury, i. e. inflicted on each other, Sen. Suas. 7.
faenĕus (fēn-, foen-), a, um, adj. [faenum, I.],
- I. of hay (very rare): homines faeneos in medium ad tentandum periculum projectos, men of hay, hay effigies, Cic. Fragm. Or. Cornel. 1, 1; cf.: simulacra effigie hominum ex faeno fieri solebant, quibus objectis ad spectaculum praebendum tauri irritarentur, Ascon. p. 62 ed. Orell.
- II. Fig.: faeneus ille Platonicus Antiochus, August. c. Acad. 3, 18.
faenĭcŭlum (fēn-, foen-), i, n. [faenum, II.], fennel, Plin. 20, 23, 95, § 254; Pall. Febr. 24, 9.
faenīlĭa (fēn-, foen-), ĭum, n. [faenum, I.], a hay-loft: nec totā claudes faenilia brumā, Verg. G. 3, 321; cf. Col. 1, 6, 9; Plin. 18, 28, 67, § 258; Ov. M. 6, 457.
faenĭsĕca (fēn-, foen-), ae, v. faenisex.
faenĭ-secta (fēn-, foen-), ōrum, n. [faenum, I.; seco], mown hay, Varr. L. L. 5, § 136 Müll. N. cr.; cf. faenisicia.
faenĭ-sector (fēn-, foen-), ōris, m. [faenum, I.; seco], a grass-cutter, mower, Col. 11, 1, 12; cf. faenisex.
faenĭ-sex (fēn-, foen-), ĕcis (faenĭ-sĕca, ae, Pers. 6, 40), m. [faenum, I.; seco].
- I. Prop., a mower, Varr. R. R. 1, 49, 2; Col. 2, 17, 4: igitur cornu propter oleum ad crus ligato faenisex incedebat, Plin. 18, 28, 67, § 261.
- II. Meton., poet. for countryman, rustic, Pers. 6, 40.
faenĭ-sĭcĭa (fēn-, foen-), ae, f., and ōrum, n. [faenum, I.; seco], mown hay: addere faenisiciae cumulum, Varr. R. R. 1, 49, 1; 1, 47 and 56: vindemias ac faenisicia administrare, id. ib. 1, 17, 2; 2, 11, 7; 3, 2, 6; Col. 2, 17, 6.
faenum (less correctly fēn-, not foen-), i. n. [fe-, feo; whence felix, femina, etc., Paul. ex Fest. p. 86].
- I. Hay, Varr. R. R. 1, 9 sq.; Col. 2, 18; Plin. 18, 28, 67, § 258 sq.; Ov. M. 14, 645: Judaei, quorum cophinus faenumque supellex, Juv. 3, 18; cf. id. 6, 542.
Plur., App. M. 3 fin.
Prov.: faenum alios aiebat esse oportere, i. e. seemed as stupid as oxen, Cic. de Or. 2, 57, 233: faenum habet in cornu, i. e. he is a dangerous fellow (the figure being taken from an ox apt to gore, whose horns were bound about with hay), Hor. S. 1, 4, 34.
- II. Faenum (fen-) Graecum, also as one word, faenumgraecum, fenugreek, Cato, R. R. 27, 1; Col. 2, 10, 33; Plin. 18, 16, 39, § 140.
faenus (less correctly fēn-, not foen-; cf. in the foll.), ŏris, n. [fe-, feo; cf.: faenum, femina, etc.; therefore, lit., what is produced; hence].
- I. Prop., the proceeds of capital lent out, interest (cf.: usura, versura): faenerator, sicuti M. Varro in libro tertio de Sermone Latino scripsit, a faenore est nominatus. Faenus autem dictum a fetu, et quasi a fetura quadam pecuniae parientis atque increscentis, Varr. ap. Gell. 16, 12, 7 sq., and ap. Non. 54, 5 sq.; cf.: faenus et faeneratores et lex de credita pecunia fenebris a fetu dicta, quod crediti nummi alios pariant, ut apud Graecos eadem res τόκος dicitur, Paul. ex Fest. p. 86 Müll.: cf.: faenum (so it should read, instead of faenus) appellatur naturalis terrae fetus; ob quam causam et nummorum fetus faenus est vocatum et de ea re leges fenebres, id. p. 94: idem pecunias his faenori dabat, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170: pecuniam faenore accipere, id. ib. 2, 3, 72, § 169: Scaptius centesimis, renovato in singulos annos faenore, contentus non fuit, id. Att. 6, 3, 5: faenus ex triente Idib. Quint. factum erat bessibus, id. ib. 4, 15, 7: iniquissimo faenore versuram facere, id. ib. 16, 15, 5: Graeci solvent tolerabili faenore, id. ib. 6, 1, 16: pecuniam occupare grandi faenore, id. Fl. 21, 51: dives positis in faenore nummis, Hor. S. 1, 2, 13; id. A. P. 421: faenore omni solutus, id. Epod. 2, 4.
- II. Transf.
- A. Capital lent on interest (very rare): argenti faenus creditum, Plaut. Most. 3, 1, 101: faenus et impendium recusare, Cic. Att. 6, 1, 4.
- 2. Meton., that lent to the soil, i. e. the seed: quam bona fide terra creditum faenus reddit! Plin. 2, 63, 63, § 155.
- B. Gain, profit, advantage: terra, quae nunquam recusat imperium, nec unquam sine usura reddit quod accepit, sed alias minore, plerumque majore cum faenore, Cic. de Sen. 15, 51; cf.: semina, quae magno faenore reddat ager, Tib. 2, 6, 22; and: cum quinquagesimo faenore messes reddit eximia fertilitas soli, Plin. 18, 17, 47, § 162: saepe venit magno faenore tardus amor, Prop. 1, 7, 26; cf.: at mihi, quod vivo detraxerit invida turba, Post obitum duplici faenore reddet Honos, id. 3 (4), 1, 22.
* faenuscŭlum (fēn-, foen-), i, n. dim. [faenus], a little interest, Plaut. Ps. 1, 3, 53.
fēnārĭus, v. faenarius.
* fendĭcae, ārum, f. [findo], entrails used as food: hirae, Arn. 7, 230.
‡ fendo, ĕre [v. defendo, fustis], the primitive word of the compounds defendo, offendo, infensus, and infestus; cf. Prisc. p. 923 P.
fēnē̆bris, fēnĕrārĭus, fēnĕror, etc., v. faenebris, faeneror, etc.
Fenectāni campi, a region in Latium, Liv. 8, 12, 5 Weissenb.
fĕnestella, ae, f. dim. [fenestra], a small opening in the wall, a little window.
- I. Prop., Col. 1, 6, 10; 8, 3, 3; 9, 5, 3.
- II. Fenestella, ae, nom. propr.
- A. Fem.: Porta, a gate in Rome, Ov. F. 6, 578; cf. Becker’s Antiq. 1, p. 175.
- B. Masc., L., a Roman historian under Augustus and Tiberius, Plin. 8, 48, 74, § 195; Gell. 15, 28, 4 al.
fĕnestra, ae (also contr. festra, Enn. ap. Macr. S. 3, 12; Petr. Fragm. p. 872 Burm.; cf. Paul. ex Fest. p. 91, 6 Müll.), f. [root ΦΑΝ, in φαίνω, φανερός],
- I. an opening in the wall to admit the light, a window (orig. closed by two wooden shutters or by curtains, and not till the empire by sheets of mica, lapis specularis; cf. Dict. of Antiq. p. 520 sq.): neque fenestra, nisi clatrata, Plaut. Mil. 2, 4, 26: fenestras indere, id. Rud. 1, 1, 6: fenestrarum angustias quod reprehendis, Cic. Att. 2, 3, 2: bifores, Ov. P. 3, 3, 5: juncta, closed, * Hor. C. 1, 25, 1; cf. patulae, Ov. M. 14, 752: reticulatae, Varr. R. R. 3, 7, 3: se plena per insertas fundebat luna fenestras, Verg. A. 3, 152: diversas percurrens luna fenestras, Prop. 1, 3, 31 Burm. ad loc.: fenestram in arca facies, Vulg. Gen. 6, 16 et saep.
- II. Transf.
- 1. A loop-hole for arrows, etc.: (in turri) fenestras ad tormenta mittenda, in struendo reliquerunt, Caes. B. C. 2, 9 fin.
- 2. The recess of a window: concludere in fenestram firmiter, Plaut. Cas. 1, 44.
- 3. A breach made by besiegers in a wall: excisa trabe firma cavavit Robora et ingentem lato dedit ore fenestram, Verg. A. 2, 482.
- 4. Of the senses, windows for intelligence: ut facile intelligi possit, animum et videre et audire, non eas partes, quae quasi fenestrae sint animi, Cic. Tusc. 1, 20, 46
- B. Poet., transf., of holes through the tips of the ears: natus ad Euphraten, molles quod in aure fenestrae Arguerint, Juv. 1, 104.
- II. Trop., an entrance, admission, opportunity, inlet, occasion (very seldom): hui quantam fenestram ad nequitiam patefeceris! Ter. Heaut. 3, 1, 72: si hanc fenestram aperueritis, nihil aliud agi sinetis, Tiber. ap. Suet. Tib. 28.
fĕnestro, āvi, ātum, 1, v. a. [fenestra], to furnish with openings or windows (rare; not in Cic.).
- I. Lit.: media oculorum cornua fenestravit pupilla, Plin. 11, 37, 55, § 148.
In part. perf.: valvata ac fenestrata triclinia, Varr. L. L. 8, § 29 Müll.: singulae partes turris, Vitr. 10, 19 med.
- * II. Trop.: oportuit hominum pectora fenestrata et aperta esse, Vitr. 3 praef.
* fĕnestrŭla, ae, f. dim. [fenestra], a little window, App. M. 9.
fēnĕus, v. faeneus.
Fēnĭcŭlārius (Faen-) campus, Fennelfield, a place in Hispania Tarraconensis (so called because abounding in fennel); as a descriptive designation for Spain, Cic. Att. 12, 8.
fēnĭcŭlum, v. faeniculum.
fēnĭsex, v. faenisex.
fēnĭsĭcĭa, v. faenisicia.
Fenni, ōrum, m., a tribe in the north and northeastern parts of Europe, not of the Germani, called Φίννοι by Ptolemy, probably the Finns, Tac. G. 46; v. Orell. ad h. l.
fēnum, v. faenum.
fēnus, v. faenus.