Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* dēlēbĭlis, e, adj. [deleo], that may be blotted out or destroyed: liber, Mart. 7, 84, 7.

dēlectābĭlis, e, adj. [delecto], delectable, delightful, agreeable (post-Aug. for jucundus, amoenus): cibus, Tac. A. 12, 67: apologi (with festivi), Gell. 2, 29; Vulg. Gen. 3, 6; Lact. 6, 4, 3; 7, 7, 13.
Comp.: tibia questu, App. Flor. no. 17.
Adv.: delec-tabiliter, delightfully: ac decore depicta, Gell. 13, 24, 17: et feliciter declamare, id. 15, 1.
Comp.: delectabilius, Aug. de Don. Persev. 53.

dēlectāmentum, i, n. [delecto], a delight (very rare): pro delectamento, amusement, pastime, Ter. Heaut. 5, 1, 79: delectamenta puerorum, etc., Cic. Pis. 25, 60: pacis, Nazar. Paneg. Const. 35: somni, Vulg. Sap. 7, 2.

dēlectātĭo, ōnis, f. [delecto],

  1. I. a delighting, delight, pleasure, amusement (freq. and good prose): delectatio voluptas suavitate auditus animum deleniens, etc., Cic. Tusc. 4, 9: homo videndi et audiendi delectatione ducitur, id. Off. 1, 30; so, conviviorum, id. de Sen. 13, 45. More freq. without gen.: mira quaedam in cognoscendo suavitas et delectatio, Cic. de Or. 1, 43, 193; so, jucunditas delectatioque, id. ib. 3, 38, 155; with voluptas, id. Fam. 9, 24, 2: (doctrina et literae), quae secundis rebus delectationem modo habere, videbantur, nunc vero etiam salutem, id. ib. 6, 12 fin.: gratiam et delectationem afferunt, Quint. 2, 13, 11; 9, 4, 9 et saep.; Ter. Heaut. 5, 2, 34: in amicitia, Vulg. Sap. 8, 18.
    In plural, Cic. Mur. 19, 39 al.
  2. II. As medic. t. t., a straining, effort, tenesmus (late Lat.): frequens ventris egerendi, Cael. Aur. Tard. 4, 6, 88; 4, 3, 46.

dēlectātĭuncŭla, ae, f., dim. [delectatio], a trifling pleasure, petty delight, Gell. praef. § 23.

* dēlectĭo, ōnis, f. [deligo] (post-class. for delectus), a choosing, choice: imperatoris, Vopisc. Aurel. 40.

dēlecto, āvi, ātum, 1, v. intens. a. [delicio].

  1. I. To allure from the right path, to entice away, to seduce (only ante-class.): me Apollo ipse delectat, ductat Delphicus, Enn. ap. Non. 97, 32 (Trag. v. 390 Vahl.: delectare, illicere, attrahere, Non.): hostem, Quadrig. ib. 98, 2: ubi sementem facturus eris, ibi oves delectato, keep back, Cato R. R. 30 (also copied in Plin. 17, 9, 6, § 55).
  2. II. Meton. (effectus pro causa), to delight, sc. by attracting, alluring; to please, charm, amuse (freq. and class.; cf.: oblecto, juvo): mentem atque animum delectat suum, Enn. ap. Gell. 19, 10, 12: Pamphilam arcesse, ut delectet hic nos, Ter. Eun. 4, 1, 11: non tam ista me sapientiae fama delectat, quam, etc., Cic. Lael. 4, 15; id. ib. 6 fin.: sive Falernum to magis delectat, Hor. S. 2, 8, 17 al.
    With abl.: delectari multis inanibus rebus, ut honore, ut gloria, etc.: animo autem virtute praeditonon admodum delectari, Cic. Lael. 14: jumentis, Caes. B. G. 4, 2: imperio, id. B. C. 3, 82: criminibus inferendis, Cic. Lael. 18, 65: carminibus, Hor. Od. 4, 1, 23; cf. iambis (with gaudere carmine), id. Ep. 2, 2, 59 et passim: interea cum Musis nos delectabimus aequo animo, id. Att. 2, 4, 2; cf.: cum Musis delectari, Hyg. Astr. 2, 27.
    With ab and abl.: ut me ab eo delectari facilius quam decipi putem posse, Cic. Div. in Caecil. 13 fin.; so, ab aliquo, id. Fin. 1, 5, 14; id. Or. 57, 195 et saep.
    With in and abl.: in hoc admodum delector, quod, etc., id. Leg. 2, 7, 17 Goer.; cf. id. Fin. 1, 11, 39; id. Fam. 6, 4; cf.: ille me delectat in omni genere, id. Att. 16, 5, 2: in alio sua quemque natura delectat, Plin. Pan. 45, 1.
    In ellipt. style, impers.: me magis de Dionysio delectat, Cic. Q. Fr. 2, 13 fin.
    With inf. as subject: quam delectabat eum defectiones solis et lunae multo ante nobis praedicere, Cic. Lael. 14, 49; id. Tusc. 3, 26, 63; Quint. 1, 1, 29: aedificare casassi quem delectet barbatum, Hor. S. 2, 3, 249; cf.: me pedibus delectat claudere verba, id. ib. 2, 1, 28: delectat Veneris decerpere flores, Ov. R. Am. 103.
    In pass.: vir bonus et prudens dici delector, Hor. Ep. 1, 16, 32; Phaedr. 5, 3, 9: delectat, impers. (late Lat.), Boeth. Cons. Phil. 2, 3.

1. dēlector, āri, v. dep. [collat. form of preceding], to delight, charm (only in the foll. passages): cum dominam suam delectaretur, Petr. 45, 7; 64, 2.

* 2. dēlector, ōris, m. [deligo], one who draws out, levies, recruits, Frontin. Strat. 4, 1, 3.

1. dēlectus, a, um, Part., from 1. deligo.

2. dēlectus or dīlectus (so often in best MSS., and adopted by Halm in Quint. and Cic., Weissenb. in Liv., Dietsch in Sall., and by Brambach, etc.; but Bait. and Kay. in Cic., Dinter and Nipperdey in Caes., delectus), ūs, m. [1. deligo], a choosing or picking out, a selecting; a selection, choice, distinction (freq. and class.).

  1. I. In gen.: utrimque tibi nunc dilectum para, Plaut. Ps. 1, 3, 157: mihi quidem etiam lautius videtur, quod eligitur, et ad quod delectus adhibetur, Cic. Fin. 5, 30, 90: earum rerum hic tenetur a sapiente delectus, ut, etc. (shortly before: cum soluta nobis est eligendi optio), id. ib. 1, 10, 33: in hoc verborum genere propriorum delectus est quidam habendus, id. de Or. 3, 37, 150; so, verborum, Caes. ap. Cic. Brut. 72, 253; Quint. 12, 9, 6; cf.: rerum verborumque agendus, id. 10, 3, 5: verbis delectum adhibere, Tac. Or. 22: cujus (εὐφωνίας) in eo dilectus est, ut, etc., Quint. 1, 5, 4: judicum, Cic. Phil. 5, 5, 13: omnium rerum delectum atque discrimen pecunia sustulisset, id. Verr. 2, 2, 50; so with discrimen, id. Fin. 4, 25, 69: magnus hominum et dignitatum, id. Rep. 1, 34: dignitatis, id. Clu. 46; id. Off. 1, 14, 45: acceptorum beneficiorum sunt delectus habendi, id. ib. 1, 15, 49: non delectu aliquo aut sapientia ducitur ad judicandum, id. Planc. 4: sine ullo delectu, sine populi Rom. notione, sine judicio senatus, id. Agr. 2, 21 fin.; cf. Ov. M. 10, 325; and on the contrary, cum delectu, making a selection, Plin. 7, 53, 54, § 180; Plin. Ep. 2, 13, 18.
  2. II. Milit. t. t., a levy, a recruiting: per legatos delectum habere, Caes. B. G. 6, 1; so, delectum habere, a standing phrase for recruiting, id. ib. 7, 1; id. B. C. 1, 2; 1, 6; Cic. Phil. 5, 12; Sall. C. 36, 3; Liv. 2, 28; Tac. A. 13, 35 al.; cf. the postAug. agere, Quint. 12, 3, 5; Plin. 7, 29, 30, § 107; Tac. H. 2, 16; Suet. Calig. 43 al.: conficere, Liv. 25, 5: quas (legiones) ex novo delectu confecerat, Caes. B. C. 1, 25: exercitus superbissimo delectu collectus, Cic. Prov. Cons. 2 fin.: provincialis, made in the province, provincial, id. Fam. 15, 1 fin.: in bella, Plin. 6, 19, 22, § 66.
    1. B. Meton. (abstr. pro concreto), the men levied, a levy: e Britannico delectu octo milia sibi adjunxit, Tac. H. 2, 57.

dēlēgātĭo, ōnis, f. [delego, no. II.], an assignment, substitution, delegation of one person by another.

  1. I. Prop.: a mancipe, Cic. Att. 12, 3, 2; of one thing for another: delegatione perfecta solutio, Sen. Ben. 6, 5, 2; cf. context.
  2. II. Trop.: necesse est ipse laborem impendas: delegationem res ista non recipit, Sen. Ep. 27, 4.

* dēlēgātor, ōris, m. [delego, ], one who makes an assignment (sc. to another person), an assignor, Cassiod. Varr. 1, 18.

* dēlēgātōrĭus, a, um, adj. [delego, ], relating to an assignment: litterae, Cod. Theod. 7, 4, 22.

dē-lēgo, āvi, ātum, 1, v. a., to send, assign, dispatch, delegate a person to any place, person or business; to assign, confide, commit, intrust any thing to a person (for attention, care, protection, etc.); to charge a person with a business; to lay or impose upon a person any charge, order, business, command, etc., esp. of that which one prefers not to attend to in person (good prose; not in Caes.; perh. not in Cic.; v. the doubtful passage Cic. Fam. 7, 5, 2, and Orell. ad loc.).

  1. I. In gen.
    1. A. With personal objects: si cui fautores delegatos viderint, etc., Plaut. Am. prol. 67 and 83: aliquem in Tullianum, Liv. 29, 22 fin.: infantem ancillis ac nutricibus, Tac. G. 20; cf. id. Or. 29: Cassium Longinum occidendum delegaverat, Suet. Calig. 57: studiosos Catonis ad illud volumen delegamus, refer to, Nep. Cato 3 fin.: ad senatum, Liv. 5, 20 fin.
    2. B. With a thing as object: hunc laborem alteri delegavi, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1; so, curam nepotum alicui, Quint. 4 prooem. § 2: officium alicui, id. 6 prooem. § 1: ministerium triumviris, Tac. Agr. 2; cf.: jurisdictionem magistratibus, Suet. Claud. 23: ordinandas bibliothecas alicui, id. Caes. 56; cf. id. Gramm. 21: obsidione delegata in curam collegae, Liv. 9, 13: delegato sibi officio functi sunt, Lact. 1, 4, 6.
  2. II. In partic., t. t. in the lang. of business, to assign, transfer, make over, either one who is to pay a debt or the debt itself: delegare est vice sua alium reum dare creditori, vel cui jusserit, Dig. 46, 2, 11: debitorem, ib. 12: debitores nobis deos, Sen. Ben. 4, 11; cf.: delegabo te ad Epicurum, ab illo fiet numeratio, id. Ep. 18, 14: nomen paterni debitoris, Dig. 37, 6, 1.
    Absol.: Quinto delegabo, si quid aeri meo alieno superabit, Cic. Att. 13, 46, 3: Balbi regia condicio est delegandi, id. ib. 12, 12: terram, to assign, Vulg. 3 Reg. 11, 18.
    1. B. Trop., to attribute, impute, ascribe to: si hoc crimen optimis nominibus delegare possumus, Cic. Font. 4, 8; so, causam peccati mortuis, Hirt. B. G. 8, 22, 2: scelera ipsa aliis, Tac. A. 13, 43: omne rei bene aut secus gestae in Etruria decus dedecusque ad Volumnium, Liv. 10, 19; cf.: servati consulis decus ad servum, id. 21, 46 fin.

dēlēnĭfĭcus (delin-), a, um, adj. [delenio-facio], soothing, caressing, captivating, flattering, enchanting (ante- and postclass.): verba, Lucil. ap. Fulg. 567, 24: facta, Plaut. Mil. 2, 2, 39: ingenium mulierum, Turp. ap. Non. 278, 2: Fronto Ep. ad Ver. 1 al.

dēlēnīmentum (delin-), i, n. [delenio], any thing that soothes, charms, or allures, a charm, blandishment, allurement, enticement (ante-class., and repeatedly since the Aug. period, but not in Cic. or Caes.), Afran. ap. Non. 2, 4, and 8 (twice); Liv. 4, 51; 7, 38; Tac. A. 2, 33; id. Agr. 21; id. H. 1, 77 al.

dē-lēnĭo, and in many MSS. dēlīnĭo, īvi, ītum, 4, v. a., to soothe or soften down, to cajole, charm, win, captivate, entice (very freq., and class.): delenitus sum profecto ita, ut me qui sim nesciam, Plaut. Am. 2, 2, 214: dotibus deleniti, Titin. ap. Non. 72, 1; so, mulierem non nuptialibus donis sed filiorum funeribus, Cic. Clu. 9 fin.: milites blande appellando (with allicere oratione benigna), id. Off. 2, 14, 48: aliquem blanditiis voluptatum, id. Fin. 1, 10, 33: genus hominum disertorum oratione, id. de Or. 1, 9, 36: Sirenum cantu, Quint. 5, 8, 1; cf.: Midan barbarico carmine, Ov. M. 11, 163 et saep.: animos hominum, Cic. Mur. 35, 74; cf. Liv. 7, 38; and, animos popularium praeda, id. 1, 57: animum adulescentis pellexit iis omnibus rebus, quibus illa aetas capi ac deleniri potest, Cic. Clu. 5, 13: dolentem nec Phrygius lapis delenit, etc. ( = permulcet), Hor. Od. 3, 1, 43: tristemque delinivit blanditiis, Vulg. Gen. 34, 3; cf.: id. 2 Par. 24, 17.

* dēlēnītor (delin-), ōris, m. [delenio], one who softens down, soothes, wins over: judicis, Cic. Brut. 70, 246.

dēlēnītōrĭus (delin.), a, um, adj., pertaining to or serving for softening, soothing: aquae, Cassiod. Varr. 10, 29.

dēlĕo, lēvi, lētum, 2 (perf. sync. delerunt, Cic. Red. in Sen. 2, 4: delerit, Cic. Cat. 4, 9, 19; id. Balb. 19, 43: delerat, id. Fam. 15, 5, 3: delerant, id. Sest. 19, 44; plqpf. subj. sync. delesset, Val. Max. 3, 7; Liv. 27, 40, 4; part. perf. dēlĭtus: litterae delitae, Varr. ap. Diom. p. 372: epistola delita, Calvus ib.; Cic. Ep. ap. Prisc. p. 873; cf. 1. aboleo), v. a. [Sanscr. R. lī, adhere; cf.: vi-lī, dissolve; Gr. λίμνη, λιμήν, λειμών, etc.; Lat. lino, perf. levi; polio, etc.; cf. also Gr. λιμός, Lat. lētum], to abolish, destroy, annihilate (freq. and class.; cf.: eluo, diluo, diruo, exstinguo, everto, demolior, destruo).

  1. I. Of objects not personal: si certo tempore luna Gignitur et certo deletur tempore rursus, Lucr. 5, 748 (for which, shortly before, nova luna creari … aborisci): si Juppiter saepe urbes delevit, fruges perdidit, etc., Cic. Rosc. Am. 45, 131; so, urbem Numantiam, Carthaginem, etc., Caes. B. C. 2, 12 fin.; Cic. Cat. 4, 10, 21; Sall. J. 8, 2; Hor. Od. 3, 6, 14; Ov. M. 13, 219 al.; cf.: magnam Graeciam, Cic. Lael. 4, 13: nomen Aequorum prope ad internecionem, Liv. 9, 45; and, Volscum nomen, id. 3, 8: sepulcrum, Cic. Leg. 2, 26: aedificia, id. Agr. 2, 32 fin. al.: epistulas, id. Fam. 7, 18, 2; so of the blotting out, effacing, obliterating, of writing, id. ib. 14, 3; id. Clu. 14, 41; id. Rosc. Com. 2 fin.; Quint. 10, 3, 31; Hor. Ep. 2, 1, 69; id. A. P. 389; Ov. M. 9, 524; Vulg. Apoc. 3, 5: stigmata in facie, Plin. 25, 13, 110, § 175: radices, Col. 11, 3, 56 al.
    1. B. Trop., to finish, stop, terminate, end: praesentia, futura bella, Cic. Lael. 3, 11: omnes leges una rogatione, id. Sest. 26: omnia morte, id. Lael, 4, 13: omnem memoriam discordiarum oblivione sempiterna, id. Phil. 1, 1; cf. id. Deiot. 13, 37: nec si quid olim lusit Anacreon, Delevit aetas, Hor. Od. 4, 9, 10; trop.: deleo omnes dehinc ex animo mulieres (i. e. memoriam mulierum), Ter. Eun. 2, 3, 5: veritatem (simulatio), Cic. Lael. 25, 92: omnem molestiam, id. Q. Fr. 3, 8: improbitatem (with exstinguere), id. Div. in Caecil. 8, 26; cf.: turpitudinem fugae virtute, Caes. B. G. 2, 27: priorem ignominiam, Liv. 39, 30.
  2. II. Of personal objects: dispersis ac paene deletis hostibus, destroyed, annihilated, Caes. B. G. 6, 36, 2; so milit., id. ib. 6, 37, 7; id. B. C. 3, 70; Cic. de Imp. Pomp. 8, 21; id. Mur. 35 fin.; id. Vat. 10, 24 init.; Tac. A. 4, 51; Verg. A. 11, 898 al.: homines morte deletos, Cic. N. D. 1, 15: toto animante deleto, id. Tusc. 1, 37, 90; rarely of a single person: C. Curionem, id. Vat. 10, 24 fin.

* dēlētīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [deleo], from which any thing has been blotted out, effaced: charta, Dig. 37, 11, 4.

* dēlētĭlis, e, adj. [deleo], that wipes or blots out: spongia, Varr. ap. Non. 96, 14.

dēlētĭo, ōnis, f. [deleo], an annihilating, destroying: nostri exercitus, Lucil. ap. Non. 97, 4.

* dēlētrix, īcis, f. [deleo], she that annihilates or destroys: sica hujus imperii deletrix, Auct. Harusp. resp. 23, 49.

dēlētus, ūs, m. [deleo], annihilation (late Lat.), Tert. adv. Marc. 2, 24.

* dē-lēvo (or dēlaevo), āre, v. a., to smooth off, make smooth: plagam acutissimo ferro, Col. Arb. 6, 4.